Το απόγευμα της Τετάρτης, 17 Μαρτίου, χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν τη λεωφόρο Αμαλίας μπροστά στη Βουλή.
Φορώντας μάσκες και, κατά το δυνατόν, με αποστάσεις, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της ΟΕΝΓΕ και άλλων σωματείων υγειονομικών, εκπαιδευτικών, εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, συλλογικοτήτων, πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων για μια μεγάλη συγκέντρωση με αίτημα την άμεση στήριξη του δημόσιου συστήματος Υγείας.
Θέσαμε σε τέσσερις διαδηλώτριες και διαδηλωτές δύο ερωτήσεις: Για τον λόγο που βρέθηκαν στην κινητοποίηση, και για τα συναισθήματά τους έναν χρόνο μετά την επιβολή του πρώτου lockdown.
Οι απαντήσεις:
Μίνα & Αθηνά
ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ
Μίνα: Είμαστε εδώ γιατί το οφείλουμε. Γιατί δεν ασχολούμαστε μόνο με τα στενά συνδικαλιστικά μας, γιατί Πολιτισμός είναι όλα τα δημόσια αγαθά όπως είναι η Υγεία και η Παιδεία, όχι μόνο οι τέχνες.
Αθηνά: Προσωπικά μιλώντας, [είμαστε εδώ] γιατί θέλουμε να δώσουμε και ένα στίγμα της ανάγκης να ενισχυθεί το κίνημα στον χώρο του Πολιτισμού. Ότι ένας καλλιτέχνης δεν είναι χομπίστας, και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι ούτε από το κράτος ούτε από οποιονδήποτε άλλον. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε κάποια βασικά δικαιώματα τα οποία στο παρελθόν είχαν κατακτηθεί πάλι με αγώνες και τώρα παίρνονται πίσω. Προσπαθούμε να δείξουμε και στους συναδέλφους ότι είναι ανάγκη να συμμετάσχουν και οι ίδιοι, πέρα από τα διοικητικά συμβούλια των αντίστοιχων καλλιτεχνικών σωματείων. Είναι ανάγκη να μαζικοποιείται κάθε μέρα όλο και περισσότερο ο αγώνας μας.
Μίνα: Μόνο με τους συλλογικούς αγώνες έξω από τα στενά «καθ’ ημάς» μπορούμε να διεκδικήσουμε τα αιτήματά μας. Τελικά, το προσωπικό [αίτημα], το σωματειακό και του κλάδου περνάει από όλους τους κοινωνικούς αγώνες, δεν μπορεί να απομονωθεί. Οπότε, είμαστε εδώ για την Υγεία ως δημόσιο αγαθό αλλά είμαστε και για τους εργαζόμενους, τους υγειονομικούς και τα εργασιακά τους.
Αθηνά: Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ουσιαστικά η κυβέρνηση αξιοποιεί όλη αυτή την κατάσταση ως ευκαιρία για να περάσει διαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους εργασιακούς κλάδους και σε όλους τους τομείς πρόνοιας, όπως είναι και η Υγεία. Βλέπουμε πώς έχει καταρρακωθεί το ΕΣΥ, μια κατάσταση που βεβαίως έχει παρελθόν, πώς προωθείται η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, αλλά και μια σειρά άλλα μέτρα που περνούν σε άλλους εργασιακούς κλάδους.
Αθηνά: Η βασική πηγή εισοδήματος τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι το επίδομα, για όσους το παίρνουν, που είναι ψίχουλα. Από εκεί και πέρα, προφανώς είναι ζήτημα πώς μπορείς να ζήσεις με 534 ευρώ. Και αυτό ακόμα, δεν ξέρουμε για πόσο θα δίνεται. Μάλλον δεν θα ξαναδοθεί με βάση αυτά που έχει προαναγγείλει το υπουργείο Πολιτισμού. Θα δούμε.
Μίνα: Έχουμε κερδίσει πολλά σε επίπεδο συλλογικοποίησης των διεκδικήσεων, και τα σωματεία έχουν αναζωογονηθεί και ενισχυθεί εσωτερικά, τόσο μεταξύ τους τα καλλιτεχνικά σωματεία όσο και στη σχέση τους με τα άλλα. Γενικότερα, οι συλλογικοί αγώνες έχουν ζωντανέψει για όλες τις συλλογικότητες. Σε αυτό το κομμάτι, έχουμε κερδίσει πολλά. Κατά τα άλλα, σε κυβερνητικό επίπεδο υπάρχει μια σκληρή ιδεολογία που θέλει όλα να αντιμετωπίζονται με την καταστολή. Και σε επίπεδο καλλιτεχνών, πέρα από το επίδομα δεν υπάρχει καμία στήριξη ή κάποιος μακροπρόθεσμος σχεδιασμός. Δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη πολιτιστική πολιτική. Δεν υπάρχει στήριξη πέραν της επιδότησης της αναγκαστικής ανεργίας.
Αθηνά: Να τονίσουμε ότι ένα πολύ μικρό μέρος των εργαζομένων στον Πολιτισμό παίρνει το επίδομα. Επειδή ούτε τα κριτήρια χορήγησής του είναι ξεκάθαρα, αλλά και λόγω ετεροαπασχόλησης των καλλιτεχνών. Πάρα πολλοί καλλιτέχνες απασχολούνται σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους, και αυτό αυτομάτως δεν τους επιτρέπει να εγγραφούν στο μητρώο και κατ’ επέκταση να διεκδικήσουν το επίδομα.
Μίνα: Το ότι σε κάθε [κυβερνητική] ανακοίνωση οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό δεν υπάρχουμε ούτε καν ως αναφορά, είναι ενδεικτικό. Είτε υπάρχει αδιαφορία και άγνοια, είτε θεωρούν δεδομένο ότι θα είμαστε οι πρώτοι που θα πληγούμε επειδή ο Πολιτισμός δεν θεωρείται απαραίτητος στη λογική τους. Αλλιώς, με πολλή πίεση θα υπάρχει κάποια ελάχιστη ανταπόκριση όπως για παράδειγμα με τα επιδόματα. Για το αν θα ανοίξουν ξανά οι χώροι [πολιτισμού], τι να σου πω, με τόσο παραλογισμό που επικρατεί δεν έχω ιδέα. Τι θα θεωρηθεί «έξυπνο» και «υγειονομικό» μέτρο, πραγματικά δεν ξέρω.
Στέφανος
ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ
Γιατί εδώ; Για τον ίδιο λόγο που ήμασταν και στην απεργία πριν λίγο καιρό. Γενικά, για τις ζωές μας. Όχι μόνο για τα καθημερινά αιτήματα ενός υγειονομικού είτε στην πρώτη, τη δεύτερη ή την τρίτη γραμμή της πανδημίας. Γι’ αυτά που συμβαίνουν με τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, την πίεση που δέχεται το ΕΣΥ, για την μη επίταξη του ιδιωτικού τομέα, γενικά για ζητήματα που έχετε δει σε ανακοινώσεις της ΟΕΝΓΕ ή συνελεύσεων ειδικευομένων. Αυτά είναι γνωστά πλέον. Γι’ αυτό εδώ σήμερα. Και για τις ζωές μας, που μετά τα απανωτά lockdown, τα «ακορντεόν», τα μπρος πίσω, κάπως θέλαμε [αυτή η συγκέντρωση] να είναι ένα βήμα να τις πάρουμε πίσω.
Υπάρχουν απαγορεύσεις, lockdown, κλείσιμο στις 18:00 τα Σαββατοκύριακα και είδαμε τα κρούσματα να αυξάνονται. Μάλλον δεν είναι αυτός ο δρόμος [αντιμετώπισης της πανδημίας]. Ο ιός μεταδίδεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους χώρους εργασίας που είναι ο ένας πάνω στον άλλον. Δεν νομίζω ότι είναι μια συγκέντρωση όπως θέλει να λέει η κυβέρνηση για τους δικούς της λόγους, αυτό που οδηγεί στην εξάπλωση του ιού. Στην τελική, πρόκειται για ανοιχτούς χώρους και είμαστε όλοι με μάσκες. Νομίζω ότι και επιδημιολογικά να το δει κανείς, και έχουν υπάρξει και σχετικές μελέτες, ολόκληρο το μοντέλο [του lockdown] δεν λειτούργησε και πολύ καλά.
Ως ειδικευόμενος που η έναρξη της ειδικότητάς μου έπεσε πάνω στα lockdown, νομίζω ότι το πρώτο κύμα ήταν λιγότερο επώδυνο, ενώ το δεύτερο και το τρίτο είναι πραγματικά πάρα πολύ βαριά. Για πολλούς ειδικευόμενους, για πολλούς εργαζόμενους υγειονομικούς είναι μια καθημερινότητα βάρβαρη, που δεν εμπλέκει καν SMS για κάποια έξοδο. Είναι μόνο δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά – και σε κακά ωράρια. Και ψυχολογικά. Γυρνάς σπίτι, θα κάτσεις, θα φας – και τουλάχιστον έχεις να φας, εγώ πληρώνομαι. Άλλοι γυρνάνε σπίτι και δεν έχουν την άνεση που ενδεχομένως έχω εγώ ή ένας άλλος υγειονομικός.
Το ζήτημα είναι πώς θα απεμπλακούμε. Οι αγωνιζόμενοι υγειονομικοί είχαν από την πρώτη στιγμή αναδείξει την ανάγκη αποτελεσματικής ιχνηλάτησης, και διάφορα άλλα. Για το αμιγώς υγειονομικό, δεν ξέρω ακριβώς πότε θα βγούμε από όλο αυτό. Τα πράγματα δεν δείχνουν καλά. Περιμένουμε. Για τα εμβόλια, το θέμα είναι ότι με τους ρυθμούς που γίνονται οι εμβολιασμοί και το τι θα ακολουθήσει το καλοκαίρι, που φαντάζομαι ότι θα κινηθεί στα ίδια πλαίσια με πέρσι που δεν πήγε ιδιαίτερα καλά, δεν θα βγούμε γρήγορα από αυτό. Άνω σχώμεν τας καρδίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ
ΝΕΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Σήμερα ήταν το συλλαλητήριο της ΟΕΝΓΕ για την Υγεία. Όλοι βλέπουμε την κατάσταση που επικρατεί. Οι λόγοι που κατέβηκαν πολλοί άνθρωποι στις συγκεντρώσεις έχουν να κάνουν και με το πώς αντιλαμβάνονται πλέον την καθημερινότητα και την πολιτική, μια αίσθηση πνιγμού και θλίψης που έχει ο καθένας για το τι ζει αυτή τη στιγμή ή για το τι θα ζήσει το επόμενο διάστημα. Υπάρχει σίγουρα η διάσταση, ότι πλέον όλο αυτό [οι συγκεντρώσεις] είναι και μια διέξοδος, για το πώς μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους και να κάνουμε πράγματα που όλον αυτόν τον καιρό μάλλον τα έχουμε ξεχάσει. Σίγουρα θέλω να ελπίζω ότι θα υπάρχει μια συνέχεια στα κινήματα που ξέσπασαν το προηγούμενο διάστημα με αρχή το φοιτητικό, και τώρα με αφορμή την αστυνομική αυθαιρεσία.
Η αίσθηση έναν χρόνο μετά το πρώτο lockdown είναι περίεργη. Γιατί οι περισσότεροι μετά από τόσο καιρό αρχίζουμε να βλέπουμε ως φυσιολογικά πράγματα που για κανέναν τρόπο δεν θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουμε έτσι. Δηλαδή, αυτά τα πολύ μικρά αλλά σημαντικά στοιχεία πειθαρχίας που ενσωματώνονται σε κάθε μικρή ενέργειά μας, σε κάθε κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Από τη μάσκα μέχρι το άγχος όταν βγεις από το σπίτι σου, τι ιστορία θα φτιάξεις για περίπτωση που σου κάνουν έλεγχο και από πού θα πάς για να αποφύγεις την αστυνομία.
Μετά, είναι τα πολύ υπαρκτά προβλήματα της επιβίωσης. Εγώ είμαι δικηγόρος και μέρα με τη μέρα δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βγάλω τον μήνα οικονομικά. Είναι ακόμα ο ψυχολογικός παράγοντας όλου αυτού του διαστήματος. Κάθε στιγμή πλέον πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά τρόπους να διαφύγει από την καθημερινότητα.