Ένας κύκλος κλείνει. Αφήνουμε πίσω μας το σκοτάδι. Πέντε, σχεδόν έξι μήνες σκοτάδι. Έξι μήνες θανάτου, έξι μήνες σιωπής. Πού πήγαν αυτοί οι μήνες; Πόσα ανώνυμα βράδια πέρασαν στη μοναξιά, στην νεκρική σιγή των δρόμων; Στον φόβο, τον απερίγραπτο φόβο, τον πανταχού παρόντα φόβο, τον φόβο του θανάτου, της μοναξιάς, της αστυνομίας, της πλήξης, της ανίας, της περιστροφής γύρω από τα ίδια, της επανάληψης ξανά και ξανά των ίδιων τελμάτων.
Πέρασαν πέντε μήνες που το βλέμμα σκόνταφτε στον απέναντι τοίχο, που τα σπίτια μετατράπηκαν σε κελιά, οι πολυκατοικίες σε κλουβιά, η Αθήνα σε μια φυλακή. Πέντε μήνες είδαμε την μια και την άλλη Αθήνα, και τις δύο στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες, με τους ίδιους ανθρώπους. Στην ίδια Αθήνα επινοούσαμε σενάρια για μια διασταύρωση με την αστυνομία, στην ίδια Αθήνα μάθαμε και αγαπήσαμε το τελευταίο πετραδάκι από τα πάρκα της.
Τώρα, η δέσμευση της πόλης σιγά απομακρύνεται. Το μάτι ακουμπάει στα βουνά, βλέπει πίσω από αυτά. Το καλοκαίρι έρχεται. Αντέξαμε.
Άλλοι δεν άντεξαν. Άλλοι λύγισαν. Τα ασθενοφόρα ουρλιάζουν στους δρόμους, οι νεκροί είναι κάθε μέρα δεκάδες. Συνηθίσαμε; Μάθαμε να γιορτάζουμε την διαφαινόμενη, κατακτημένη από εμάς ελευθερία, σωπαίνοντας μέσα μας τον ενοχλητικό θόρυβο των νεκρών;
Ελπίζω όχι. Ελπίζω ότι αυτή η απίστευτη ενέργεια τούτης της άνοιξης της Αθήνας θα γίνει κύμα που θα σαρώσει κάθε πλευρά του μαρμάρινου μνήματος που μας πλάκωσε αυτούς τους πέντε, σχεδόν έξι, μήνες.
Καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενοι.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ INSTAGRAM
