Λίγο πριν επιτραπούν οι μετακινήσεις και πάρουμε μια μικρή δόση σχετικής ελευθερίας, η άνοιξη φαίνεται να έχει μπει για τα καλά, έτσι ώστε να δώσει την σειρά της σε ένα αβέβαιο και περίεργο καλοκαίρι. Μέσα σε όλη την θανατοπολιτική, με τις θλιβερές εκατόμβες και τις ανούσιες πια απαγορεύσεις, η φύση προχωρά με τους δικούς της ρυθμούς, αδιαφορώντας για τις υπαρξιακές ανησυχίες κάποιων δισεκατομμυρίων εγωκεντρικών θηλαστικών, σημαίνοντας για άλλη μια φορά το κύκλο της ζωής και της αναγέννησης. Μια φυγή από το παρόν και μια ενδοσκόπηση στο άμεσο παρελθόν επιβάλλεται σε μια τόσο ρευστή και μεταβατική περίοδο, πόσο μάλλον όταν αυτό ήταν ένα ταξίδι σε καιρούς covid.
Μέχρι να γραφτούν οι επόμενες ιστορίες στα σοκάκια ενός κυκλαδίτικου νησιού ή σε μια ψυχρή πρωτεύουσα του εξωτερικού, θα έχουμε πάντα την Θεσσαλονίκη, με τις βυζαντινές αντιθέσεις και το μακεδονικό κιτς στοιχείο που ενδέχεται να ζηλεύει μέχρι και η Αθήνα.
