Συνέντευξη με τον Θανάση Τσιμπίνη (Απόδραση από τον Εύθραυστο πλανήτη)

“Δυο άγνωστοι μεταξύ τους άντρες συναντώνται τυχαία, λίγες ώρες πριν καταστραφεί ο κόσμος από ένα μυστηριώδες, ροζ νέφος που έχει απλωθεί μέσα στην πόλη. Δεν υπάρχει τίποτα πριν τη συνάντηση τους και δε θα υπάρχει τίποτα μετά. Οι ήρωες βρίσκονται στον ενδιάμεσο χώρο και αποφασίζουν απλώς να ζήσουν, παρά τη βία που τους ασκεί ο χρόνος.” Η ταινία μικρού μήκους του Θανάση Τσιμπίνη με τον οποίο συζητάμε παρακάτω, αν και δεν φτιάχτηκε μέσα στην πρώτη καραντίνα, έπιασε ακριβώς το κλίμα της εποχής.

Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία, εφόσον ήταν πριν ξεσπάσει η πανδημία του κορωνοϊού; 

Λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω, είχα την ανάγκη να πω μια σχετικά απλή και ρομαντική ιστορία, για δύο ανθρώπους που γνωρίζονται τυχαία. Για ένα ραντεβού δηλαδή, που κρατάει λίγο, όπως στο Before Sunrise ή το Weekend. Καθώς αναρωτιόμουν λοιπόν, για ποιο λόγο θα μπορούσε να υπάρχει αντίστροφη μέτρηση στη δική μου ιστορία -κι επειδή γενικά είμαι θαυμαστής του φανταστικού- μου ήρθε η ιδέα για το τέλος του κόσμου. Τότε, θυμήθηκα πως είχα πέσει τυχαία πάνω σε μια φωτογραφία, που έδειχνε ένα αγόρι “χαμένο” μέσα σε ένα ροζ σύννεφο καπνού. Αφού λοιπόν κατέληξα στη συνθήκη, ότι το τέλος του κόσμου προέρχεται από μια ροζ τοξική ομίχλη, άρχιζα να χτίζω το σύμπαν της ταινίας γύρω από αυτό: Οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα σπίτια για να προστατευτούν, υπάρχει γενική απαγόρευση κυκλοφορίας και η μάσκα είναι υποχρεωτική σε εξωτερικούς χώρους. Στο μυαλό μου τότε (το 2017), η ταινία έπαιζε στα όρια του sci-fi ως είδος, κάτι που η πραγματικότητα ήρθε να διαψεύσει, τρία χρόνια μετά. 

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στην υλοποίηση της ταινίας, εξαιτίας ή και όχι της πανδημίας; Πώς αυτό επέδρασσε στο τελικό αποτέλεσμα; 

Τα γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 2019 και η ταινία είχε ολοκληρωθεί το Μάρτιο του 2020, λίγο πριν ξεκινήσουν να σοβαρεύουν τα πράγματα. Επομένως, η πανδημία δεν μας επηρέασε καθόλου ως προς την υλοποίηση της. Προσωπικά όμως, μου δημιούργησε μια μεγάλη ανασφάλεια για τον μέλλον της ταινίας: Πως θα ένιωθε ο κόσμος βλέποντας μια παρόμοια συνθήκη με αυτό που ζει; Αμηχανία, αποστροφή; Μήπως μπερδεμένος για το εάν η ιστορία έχει σχέση με τον κορωνοϊό ή όχι; Υπήρξαν τότε κάποιοι άνθρωποι του χώρου, που μας συμβούλεψαν να αλλάξουμε το μοντάζ, να αφαιρέσουμε τις σκηνές με μάσκες κλπ. Χαίρομαι που δεν τους ακούσαμε, γιατί τελικά ήταν πολλοί αυτοί που μας είπαν πως την βρήκαν επίκαιρη, πως ταυτίστηκαν παραπάνω με αυτό που έβλεπαν, πως το μήνυμα της ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Το μόνο που κάναμε ήταν να βάλουμε ένα disclaimer πριν τους τίτλους αρχής, πως τα γεγονότα της ταινίας δεν έχουν καμία σχέση με τον covid-19. 

Τι αποτύπωμα θα ήθελες να αφήσει πίσω της αυτή η απρόσμενη ιστορία αγάπης; 

Η ιστορία αγάπης είναι απλά το όχημα νομίζω. Ιδανικά, θα ήθελα να σκέφτομαι πως είναι μια αλληγορία για το πως διαχειριζόμαστε το χρόνο που έχουμε στα χέρια μας, σε μια οποιαδήποτε κατάσταση ευχάριστη ή δυσάρεστη, στη ζωή γενικότερα. Δεν είμαι καν σίγουρος αν οι χαρακτήρες πρόλαβαν να γνωριστούν, πόσο μάλλον να αγαπηθούν. Ίσως πρόλαβαν όμως, να βρουν τον τρόπο να ζήσουν τη στιγμή, χωρίς προσπάθεια, σαν παιδιά. 

Στο mainstream σινεμά μέχρι σήμερα, οι γκέι ιστορίες ήταν είτε εποχής (Maurice) είτε καουμπόικα δράματα (God’s Own Country, Brokeback Mountain), στα οποία πάντα οι γκέι αρρενωπότητες συγκρούονται με διαφορετικούς τρόπους με το καταπιεστικό σύστημα (άλλοτε ανατρέποντάς το και άλλοτε συμβιβαζόμενοι με αυτό). Στην δική σου ιστορία δεν υπάρχει τέτοιο κλίμα, αφού κιόλας η ταινία διαδραματίζεται σε ένα εσωτερικό χώρο εν είδει safe space. Τι έχει αλλάξει κατά την γνώμη σου στο πώς αναπαρίσταται μια ομοφυλοφιλική ιστορία στο σινεμά; 

Έχω ξανακούσει αυτήν την ανάγνωση: πως η ταινία είναι μια αλληγορία για το safe space και τελικά την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου από ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Κάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν και δεν ήταν -συνειδητά τουλάχιστον- η πρόθεση μου. Γενικά, γίνεται μια συζήτηση γύρω από το μέλλον του ομοφυλοφιλικού σινεμά και πως το ενδιαφέρον μετακινείται σιγά-σιγά από τις ιστορίες ενηλικίωσης, σε ιστορίες που κοιτούν πέρα από το όποιο τραύμα. Με αποτέλεσμα, να τοποθετούνται ΛΟΑΤΚΙ χαρακτήρες σε ιστορίες, όπου φαινομενικά ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η σεξουαλική ταυτότητα δεν έχει κάποια άμεση σχέση με την πλοκή, αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται και το νόημα. Για αυτό και μια τέτοια επιλογή, είναι κατά βάση πολιτική. Στη δική μου περίπτωση, πολλά φεστιβάλ συμπεριέλαβαν την ταινία σε sci-fi κατηγορία, κι όχι queer. Κι αυτό νομίζω πως δείχνει την ανάγκη να δούμε περισσοτέρους ΛΟΑΤΚΙ χαρακτήρες και σε άλλα είδη σινεμά, όπως για παράδειγμα τρόμου, δράσης ή επιστημονικής φαντασίας. 

Η φωτογραφία της ταινίας κάνει focus στα κορεσμένα χρώματα για να κάνει πιο ονειρικό το τοπίο. Τι αισθητικές αναφορές χρησιμοποίησες συνειδητά ή όχι για να αποδώσεις το κλίμα; 

Μια από τις βασικές μου αναφορές ήταν το γνωστό επεισόδιο του Black Mirror, με τίτλο San Junipero. Είχε αυτήν την sci-fi, neon, retro, pop αισθητική που μου ταίριαξε πολύ στο σύμπαν της ταινίας. Γενικά, ήθελα να δημιουργήσω ένα κλίμα νοσταλγίας για έναν κόσμο που φτάνει στο τέλος του. Με το ίδιο σκεπτικό, επιλέχθηκαν και οι τοποθεσίες της ταινίας, όπου όλα βρίσκονται σε κάποια παρακμή, αλλά με έναν όμορφο, κινηματογραφικό τρόπο, θέλω να πιστεύω. 

Αν είχες την ευκαιρία να αναπτύξεις το αρχικό concept της μικρού μήκους σε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια τι θα επέλεγες να παρουσιάσεις με φόντο την δυστοπική ροζ Αθήνα; 

Δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί ιδιαίτερα. Αν είχα την ευκαιρία να πω την ίδια ιστορία σε μεγαλύτερη διάρκεια, θα παρέμεινα στο ίδιο format, απλά θα προσέθετα παραπάνω τοποθεσίες -και αφορμές κατ’ επέκταση- για να μάθουμε περισσότερα για τους χαρακτήρες. Μια τοποθεσία που σκεφτόμουν, αλλά δε χωρούσε στο σενάριο, ήταν σε ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο ή τραμ, όπου οι χαρακτήρες έχουν μια στιγμή σύγκρουσης ή διαφωνίας, κάτι που δεν είδαμε ποτέ. 

Ποια είναι κάποια από τα μελλοντικά σχέδια για την ταινία ή για κάποιο άλλο δικό σου project; 

Ελπίζω πως η ταινία θα συνεχίσει την πορεία της στα φεστιβάλ και κάποια στιγμή στο μέλλον θα μου άρεσε να υπάρχει σε κάποιο streaming platform για το σινεφίλ κοινό. Για το επόμενο βήμα, σκεφτόμουν κάτι λιγότερο ρομαντικό, για την ακρίβεια ένα queer thriller, μάλλον σε μεγαλύτερη διάρκεια. Fingers crossed!