#PDSFF22- Day 1: τα HIGHLIGHTS και το πρόγραμμα

Το Positively Different Short Film Festival (PDSFF22) επιστρέφει για τρίτη χρονιά, στις 11, 12 & 13 Μαρτίου στο ΤΡΙΑΝΟΝ.

Το Long Stories Short ως περήφανος χορηγός επικοινωνίας μιας τέτοιας προσπάθειας στο χώρο της βιομηχανίας του κινηματογράφου και των παραγνωρισμένων ταινιών μικρού μήκους, θα παρουσιάσει τα highlights του φεστιβάλ, μαζί με κάποιες exclusive συνεντεύξεις με συντελεστές των ταινιών που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον για κάθε μέρα από τις 11 έως 13 Μαρτίου.

GOING THROUGH CHANGES (91’)

Ένα σετ σχεδιασμένο για να είναι προσβάσιμο από διαφορετικές ηλικίες και βιώματα, γεμάτο ιστορίες για τις αλλαγές που υφίστανται μέσα αλλά και έξω από εμάς, ιστορίες που μας αλλάζουν, ιστορίες που αλλάζουν τον κόσμο (μας).

Illegitimate voice (5’) – US – 2021
April’s last memories (20’) – Colombia – 2020: Ένα από τα highlights της φετινής διοργάνωσης, η ταινία από το Μεξικό ξεδιπλώνει μια ιστορία που προσεγγίζει την φρεσκάδα της απογοήτευσης του νεανικού έρωτα που είδαμε στο Call me by your name. Μέσα στην απλότητα της σκηνοθεσίας και το εξωτικό τοπίο, η έξαψη της πρώτης σεξουαλικής αφύπνισης ανάμεσα σε δυο κορίτσια παρουσιάζεται με λιτό τρόπο, δίνοντας χώρο στα συναισθήματα να αναπτυχθούν, να φουντώσουν και εν τέλει να σβήσουν απότομα, σαν να ήταν οι τελευταίες αναμνήσεις του Απρίλη. <Έφη Καραχάλιου>
Feeling through (18’) – US – 2020: Σε μία νυχτερινή Νέα Υόρκη γεμάτη με φώτα από νέον, ο Τέρεκ, ένας άστεγος νεαρός, συναντά τον Άρτι, έναν άνθρωπο με οπτικοακουστική αναπηρία ο οποίος κρατάει μια ταμπέλα με την οποία ζητάει βοήθεια για να διασχίσει τον δρόμο. Παρά τον αρχικό του δισταγμό και ενώ τον περιμένει η κοπέλα του, ο Τέρεκ αποφασίζει να τον βοηθήσει. Με ηθική έντονα χριστιανική μάλλον, η ταινία αποτυπώνει με ρεαλιστικό τρόπο στιγμές από την καθημερινότητα ανθρώπων που πολλές φορές είναι «οι αόρατοι» των κοινωνιών μας (όπως άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, άτομα με αναπηρίες κλπ). Η ταινία σάρωσε διεθνώς με πάνω από 100 βραβεία και υποψηφιότητες μεταξύ των οποίων και στα περσινά Όσκαρ. <Γιάννης Μυκωνιάτης>
One never kills for love (15’) – Canada – 2021
Before the eruption (11’) – Spain – 2020: Με αφορμή το ταχέως αναδιαμορφούμενο ηφαιστειακό τοπίο, η ταινία ξεδιπλώνει μια ιστορία σεξουαλικής συνειδητοποίησης και μια αρκετά τρυφερή αποτύπωση του τρανς βιώματος. Μέσα σε ένα καλοκαίρι λοιπόν, μια παρέα εφήβων βρίσκεται μπροστά σε μια “εκρηκτική” αλλαγή που ουσιαστικά θα τους φέρει αντιμέτωπους και με την δική τους έκφραση φύλου. Με αφαιρετική σκηνοθετική ματιά και διάφορες ανεπαίσθητες συνδηλώσεις, η τρανς ταυτότητα συνδέεται με την άνευ όρων συγκατάβαση και τελικά αποδοχή, πράγμα που λειτουργεί θεραπευτικά για τον θεατή. <Έφη Καραχάλιου>
Strange (3’) – UK – 2020
In the silence of the abyssale sea (19’) – France – 2021

B’ ΣΕΤ – HUMANS OF LATE CAPITALISM (90’)

Πανδημία, απομόνωση, επισφάλεια, πολιτική αναταραχή: η εποχή που διανύουμε αφήνει αποτυπώματα στις ζωές και τις σχέσεις των υποκειμένων. Ποιο θα καταφέρει να βγει αλώβητο;

Decompensation (23’) – Croatia – 2020
Beauty (20’) – Greece – 2021: Η Καλλιόπη είναι μια νεαρή άνεργη κοπέλα. Γεμίζει τον χρόνο της διατηρώντας κανάλι αισθητικής στο YouTube ενώ μένει μαζί με την μητέρα της. Παρά το γεγονός ότι αναμφίβολα αγαπιούνται μεταξύ τους, η μητέρα επιδιώκει συνεχώς να έχει λόγο στην ζωή της κόρης της με τρόπο συχνά καταπιεστικό με αποτέλεσμα στο σπίτι να υφίσταται συνεχώς μία κατάσταση έντασης η οποία αν και δεν φτάνει τα επίπεδα του «Σπιρτόκουτου» είναι αρκετή για να κρατάει τις δύο γυναίκες (αλλά και τον θεατή) σε μία διαρκή δυσφορία. Η ταινία αποτυπώνει ρεαλιστικά την πίεση που βιώνει αυτή την στιγμή ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας από την απαίτηση να είναι διαρκώς επιτυχημένο σε μία κοινωνία που δεν προσφέρει καμία προοπτική για το μέλλον. Σε αυτό το πλαίσιο, η ταινία επιδιώκει παράλληλα να καταθέσει και ένα σχόλιο για το πως οι θηλυκότητες έχουν μεταξύ άλλων να αντιμετωπίσουν την έμφυλη βία της πατριαρχίας με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την ασφάλειά τους και την ψυχική τους υγεία. <Γιάννης Μυκωνιάτης>
Ain’t no time for women (20’) – Canada/Tunisia – 2020
Path of a ghost (11’) – 10’ – Sweden – 2021: Μια ομολογουμένως πρωτότυπη αποτύπωση μιας πραγματικά παραγνωρισμένης “γωνιάς” των ανθρώπινων σχέσεων: αυτή της σεξουαλικής ζωής και του φλερτ για άτομα άνω των 60. Έτσι ο κεντρικός πρωταγωνιστής, ένας γκέι άντρας βγαίνει ξανά στην ανταγωνιστική “αρένα” του dating μετά από αρκετό καιρό. Οι (όχι και τόσο επιτυχημένες) συναναστροφές του, οδηγούν σε ένα υπαρξιακά φορτισμένο μονόλογο για την αέναη αναζήτηση της συντροφικότητας, της αποδοχής εαυτού αλλά και του Άλλου μέσα από μια όχι και τόσο εύκολη διαδρομή ζωής. <Έφη Καραχάλιου>
Sexual Distancing (16’) – Greece – 2021 :Το πρώτο λοκντάουν στην Αθήνα και η τραυματική εμπειρία του cocooning γίνονται συνεκτικά στοιχεία μιας ιστορίας δυο αγοριών, που επικοινωνούν μέσω social media ενώ βρίσκονται στην ίδια πόλη. Με αρκετή φυσικότητα στους διαλόγους αλλά και στην σκηνοθεσία, οι δυο πρωταγωνιστές βρίσκονται σε ένα “situationship” που αμβλύνεται με το άγχος του εγκλεισμού και την απουσία φυσικής επαφής. Τελικά ανάμεσα στην εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας που δεν θα θυμάται κανείς σε λίγο και το ατελείωτο sexting με “εχέμυθους” τύπους, το self care και την αγωνιώδη προσπάθεια για επιβεβαίωση, τα συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια , ξεπερνώντας τα τσατ και τους τέσσερις τοίχους φοιτητικών διαμερισμάτων. <Έφη Καραχάλιου>

Γ’ ΣΕΤ – INTIMATE ENCOUNTERS (94’)

*Το QnA αυτού του σετ θα αναλάβει η Έφη Καραχάλιου, μέλος της συντακτικής ομάδας του LSS*

προειδοποίηση περιεχομένου: αυτοτραυματισμός, σεξουαλική/έμφυλη βία
Είναι στιγμές που η κινηματογραφική κάμερα δημιουργεί μια σχέση εμπιστοσύνης και προσφέρει μία ματιά σε έναν κόσμο αθέατο, εσωτερικό. Αυτός ο κόσμος είναι τελείως προσωπικός, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί τον χώρο για ταυτίσεις και συνδέσεις.

Scars (10’) – Canada – 2020: Σε μια ταιριστή μίξη με illustration, μια προσωπική εμπειρία μετατρέπεται σε μια θαυμάσια ιστορία για την σχέση του σώματος με το τραύμα. Οι ουλές, οι αμυχές,τα σημάδια είναι μόνο μια μικρή ενσώματη αποτύπωση του τραύματος και στην πραγματικότητα οι αποτυχημένες σχέσεις, οι απογοητεύσεις και οι αυτοκτονικές τάσεις εγγράφουν με τον δικό τους τρόπο πάνω στον καμβά του σώματος. Με μια μινιμαλιστική άποψη, το γυμνό γυναικείο σώμα και οι καμπύλες του γίνονται “σώμα” μιας αφήγησης, που μοιάζει αρκετά βιωματική και αφτιασίδωτη. <Έφη Καραχάλιου>
KIKI (11’) – Greece – 2021
Listen to me (16’) – Spain – 2021: Ξεκινά με ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο φαίνεται να καταγράφει μια κλήση. Η ταινία είναι έκκληση για να ακουστεί μια φωνή, όπως μαρτυρά και ο τίτλος της και ταυτόχρονα μια δήλωση θάρρους και δύναμης. Μια γυναίκα που έχει βιώσει τρεις τουλάχιστον φορές κακοποίηση και βιασμό , θέλει και επιλέγει τώρα να μιλήσει. Ευρηματικό το στοιχείο των εικόνων και των συμβολικών αναπαραστάσεων, όπως χρησιμοποιούνται. Ενδιαφέρον και κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει, η αφήγηση μιας ιστορίας ακούγοντας μόνο τον αφηγητή βλέποντας αποσπασματικές εικόνες αλλά όχι πρόσωπα και αφηγηματικές σκηνές με δράση. <Μαριάννα Μιχάλα>
First kiss (with a girl) (3’) – US – 2020 : Μέσα σε λίγα λεπτά, παρουσιάζεται το πρώτο φιλί με κοπέλα σε στρέιτ πάρτυ με mixed media τρόπο και παιχνιδιάρικη, ποπ αισθητική. <Έφη Καραχάλιου>
Old man (30’) – Lithuania – 2021
Vancouver (25’) – Greece – 2021: Στην ταινία της Άρτεμις Αναστασιάδου που έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ Βερολίνου, η ζωή της μικρής Βίκυς σε ένα χωριό της Εύβοιας αλλάζει ριζικά όταν ο αδερφός της φεύγει για να μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Ουσιαστικά παρακολουθώντας το τελευταίο του 24ωρο στο χωριό με φόντο ένα παρατημένο εργοστάσιο λιγνίτη, ξεδιπλώνεται μια ιστορία για το πένθος, την εργασιακή περιπλάνηση,τις αδελφικές σχέσεις και την βαλτωμένη ζωή στην επαρχία. Με μια balkan αισθητική και μια νεορεαλιστική προσέγγιση, η ταξικά βιωμένη ανάγκη για επιβίωση μπλέκεται με λαϊκές δοξασίες, την παιδική φαντασία και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. <Έφη Καραχάλιου>