Ανάθεμα- εκτελεστές στον απόηχο της Μικρασιατικής καταστροφής

Στο “Ανάθεμα” ένας βετεράνος αναζητά τον βιαστή της κόρης του και συμμαχεί με έναν ρεμπέτη και την κομπανία του.

Πειραιάς 1924. Στην Ελλάδα στον απόηχο της Μικρασιατικής καταστροφής, ενδημούν φρικιά. Μαστροπεία, διακίνηση ναρκωτικών, η παρανομία τελεί επιλεκτικά υπό την προστασία του κράτους και τις ευλογίες της εκκλησίας. Όπως ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, το φρικιό έχει πολλά κεφάλια, Μανιάτες, νταήδες, ληστές τοπικοί άρχοντες και κεφαλή των κεφαλών η αστυνομία, η συμμορία που κουμαντάρει το κράτος. Μέσα στον βούρκο, ένας βετεράνος του μικρασιατικού πολέμου, στυλωμένος από τον πόθο της εκδίκησης, αναζητά τον βιαστή της κόρης του. Ένας ρεμπέτης και η κομπανία του, αδάμαστοι, ελευθεριακοί από ένστικτο και ανυπότακτοι απέναντι στην εξουσία, κηρύσσουν πόλεμο στο φρικιό της σωματεμπορίας και στον μαριονετίστα του, τους μπάτσους. Σε περίπτωση που αναρωτηθήκατε ποιος φυλάσσει τους φύλακες. Παρ όλα αυτά δεν υπάρχουν εξιδανικεύσεις, δεν υπάρχουν άσπιλοι πρωταγωνιστές που να πραγματώνουν επαναστατικά ιδεώδη, μόνο μπαρουτοκαπνισμένος ρεαλισμός πνιγμένος στον καπνό του ναργιλέ, με ονειρικά διαλειμματα, με πενιές και τσιφτετέλια.

Μία πλήρης ιστορία αναρχίας, αυτόκλητων τιμωρών, δικαιοσύνης. Το κοινό γίνεται μάρτυρας της σκηνής της μεταστροφής, όπου το κομμάτι του συστήματος αγγίζει το πυρακτωμένο όριο της εξαθλίωσης και ως πυρακτωμένο αυτοάνοσο, συνταράσσει το σύστημα, το οποίο αντιδρά σπασμωδικά. Όταν περιορίζεται ο ζωτικός σου χώρος, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, η οργή είναι δεδομένη. Το έργο την αναδεικνύει ως εργαλείο, που πρέπει να ελεγχθεί και διοχετευθεί σωστά. Βρίθει κοινωνικοπολιτικών μηνυμάτων, με κυρίαρχο το τόσο τραγικά και διαχρονικά επίκαιρο αντιπολεμικό μήνυμα: «Ο Τούρκος είναι αδερφός. Εχθρός είναι ο μπάτσος». Γιατί όσο οι Έλληνες, με πρώτους και κύριους τους φασίστες κυνηγούν τις χίμαιρες του έθνους και της πατρίδας σε μεγάλες ιδέες, τόσο το «εθνικό» φρικιό θεριεύει.

Ιδιαίτερα με συνάρπασε η σκηνοθετική επιλογή της παραμονής όλων των ηθοποιών στην σκηνή σχεδόν καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης, οι μετέχοντες στη δράση λαμβάνουν θέση στο κέντρο της σκηνής και οι μη μετέχοντες, αποσύρονται, καθήμενοι στα άκρα της αποστρέφοντας το βλέμμα. Παρ’ όλα αυτά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της και όσα γίνονται τους αφορούν, όπως αφορούν τελικώς και όλους εμάς. Και ακριβώς επειδή μας αφορούν, οι μεγαλύτερες αλήθειες της παράστασης πετάγονται στα μούτρα μας, εμείς είμαστε ο αποδέκτης τους και είναι ζωτικό να τις ακούσουμε κατά πρόσωπο.

Η ένταση συσσωρεύεται, αλλά εκτονώνεται κάθε τόσο με αστείες πινελιές, ώστε το κοινό να είναι ψυχικά έτοιμο και ικανό να νιώσει στο πετσί του το κρεσέντο της και να βιώσει και την απαραίτητη λύτρωση.

Ερμηνευτικά, κατακλύστηκα. Υποβλητικές μαινάδες με κοφτερό βλέμμα, ο παπάς να περνά από όλα τα εκφραστικά στάδια της υπεροψίας, της αμηχανίας, του φόβου, της τρέλας, το πρόσωπό του σπάει με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Μία παράσταση που τα έχει όλα, ανατροπές, ταλέντο, υποβλητική ατμόσφαιρα και το σημαντικότερο όλων νόημα. «Φωτιά λοιπόν! Φωτιά».

Συντελεστές :

Επιμέλεια σκηνοθεσίας & συγγραφή κειμένου : Γιώργος Αδαμαντιάδης

Βοηθός σκηνοθεσίας : Παύλος Ιορδανόπουλος

Σχεδιασμός φωτισμού : Λογοθέτης Δημήτρης

Παίζουν : Αλέξανδρος Σιάτρας , Γιάννης Ζαφείρης , Γιώργος Αδαμαντιάδης, Ειρήνη Ζήκα, Κατερίνα Κυπραίου, Παύλος Ιορδανόπουλος, Στέλιος Μοίρας & Φάνος Θεοφάνους.

Η ομάδα έχει ανεβάσει και παλαιότερα θεατρικά έργα του Γιώργου Αδαμαντιάδη: MUTE 2018 & Τα Μπάσταρδα του Σίσυφου 2019.