Η σειρά του Βασίλη Κεκάτου σχετικά με την ζωή κάποιων λυκειόπαιδων στην βαθιά ελληνική επαρχία είναι ενδιαφέρουσα παρά τα επιμέρους κλισέ.
Είναι γεγονός πως το τοπίο στην ελληνική τηλεόραση έχει μεταβληθεί αρκετά μετά τον κόβιντ και ιδιαίτερα φέτος. Νέες σειρές κάνουν την εμφάνισή τους στους τηλεοπτικούς δέκτες, με την μυθοπλασία να αποτελεί κεντρική θεματική. Η εμφάνιση του Βασίλη Κεκάτου εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο αλλαγής και ανανέωσης που προσπαθεί, ως συνήθως ετεροχρονισμένα, να συμβεί στην ελληνική μεριά. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης στο Φεστιβάλ Καννών μεταπηδά από τις ταινίες μηκρού μήκους σε μια μίνι σειρά οχτώ επεισοδίων και το αποτέλεσμα είναι φιλόδοξο, σε σημεία άνισο,ανοιχτά queer και ακόμα πιο ανοιχτά ζεστό και ανθρώπινο.
Το Milky Way αφηγείται την ιστορία της 17χρονης μαθήτριας Μαρίας, η οποία καθορίζεται από την ανάγκη της να ξεφύγει από το ασφυκτικό πλαίσιο της επαρχίας. Η λύση λοιπόν φαίνεται να είναι η φυγή στην Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει χορό. Κατά την διάρκεια της τελευταίας χρονιάς στο λύκειο, μια σειρά γεγονότων θα βγάλουν από την τροχιά την ίδια αλλά και την θρησκόληπτη οικογένειά της, αλλάζοντας μια και καλή το μικρό της σύμπαν. Καταλυτικό πρόσωπο θα αποτελέσει ο Τζο, το παιδί από την Αθήνα που ήρθε στην επαρχία για να γνωριστεί καλύτερα με τον πατέρα του. Η αναπαράσταση της τοπικής κοινότητας σε συνδυασμό με το αχανές τοπίο του κάμπου προσπαθούν να δώσουν μια «δυτική» διάσταση, σχεδόν αμερικάνικη. Εκεί βρίσκεται ίσως το κύριο ατόπημα της σειράς, καθώς φαίνεται ότι κινείται στα πρότυπα του Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη: πολιτισμικό προϊόν που κυρίως προορίζεται για «εξαγωγή» σε πλατφόρμες, με απεύθυνση και επομένως αναπαραστάσεις γνώριμες για ένα κοινό εκτός Ελλάδας.
Αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση βέβαια την ίδια την σημασία αυτών των αναπαραστάσεων, δεδομένου ότι η σειρά αποτελεί κεντρική πρόταση για το τηλεοπτικό κανάλι στο οποίο προβάλλεται. Χαρακτήρες που κινούνται πέρα από τα ετεροκανονικά πρότυπα και διάφορα σχόλια σχετικά με την ρευστή σεξουαλική ταυτότητα των πρωταγωνιστών είναι σίγουρο ότι συγκρούονται με τα βιώματα ενός μέσου τηλεθεατή. Ωστόσο η ύπαρξη τέτοιων ηρώων σε ένα μαζικό μέσο ψυχαγωγίας είναι κάτι που έλειπε από τον ελληνικό τηλεοπτικό χάρτη, ακόμα και αν η σειρά καταφέυγει σε καρικατούρες ή κλισέ διαλόγους. Μέσα από μια ιστορία ενηλικίωσης και τελικά φυγής, ανοίγονται με κινηματογραφική οπτική που τόσο έλειπε από την ελληνική τηλεόραση, ένας μικρός γαλαξίας ιστοριών που κάλλιστα θα μπορούσαν σεναριακά να σταθούν από μόνες τους.
Στα δυνατά της σημεία συγκαταλέγονται οι ερμηνείες και η σεναριακή ανάπτυξη των ηρώων. Από τις συμμαθήτριες (Στυλιάνα Ιωάννου, Ναταλία Σουίφτ, Αφροδίτη Καποκάκη, Ευαγγελία Καμάρα), τον Τζο(Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος) και την Μαρία (Κορίννα Ντουλλάαρτ) μέχρι την οικογένειά της (Ανδρέας Κωνσταντίνου, Γιούλικα Σκαφιδά, Θέμις Μπαζάκα), όλοι οι ηθοποιοί συμβάλλουν ισόποσα στο να στηθεί μια ιστορία για ανθρώπους που προσγειώθηκαν και τελικά εγκλωβίστηκαν σε ένα μέρος, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να κοιτούν προς τα αστέρια. «Καμιά φορά αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να μαθαίνεις για τον Μεγάλο Γαλαξία, τις Μαύρες Τρύπες, τα πάλσαρ, τους άλλους κόσμους. Οταν ο μόνος κόσμος που θα δεις ποτέ σου είναι αυτός που γεννήθηκες…»