Η ανακοίνωση του θανάτου του από 8 Γενάρη απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, είναι πλέον ζήτημα ωρών.
Όλα φαίνεται να έχουν πάρει έναν δρόμο που πια λειτουργεί με τη δική του δυναμική. Θέλει πραγματικά η κυβέρνηση τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας; Πια δεν έχει σημασία. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, η ικανοποίηση του αιτήματος του Δημήτρη Κουφοντίνα, του αιτήματος που είναι να εφαρμοστεί μια φωτογραφική νομιμότητα -και έχει σημασία αυτό- σημαίνει πολιτική ήττα. Όμως μια ήττα με φόντο τις αποκαλύψεις για τον βούρκο της επίσημης πολιτικής ζωής, το ξύλο για το παραμικρό, τις επτά μέρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στα 20 χιλιόμετρα από το Σύνταγμα, την εξάντληση από ένα lockdown χωρίς αρχή μέση και τέλος, τις απαγορεύσεις, τα πρόστιμα, από τον έναν χρόνο ατομικής ευθύνης, από τα ψέματα, από την κοροϊδία, από τις προσβολές, από την αλαζονεία, μια τέτοια ήττα θα φανέρωνε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και ευάλωτος, το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται. Γι’ αυτό όπως όλα δείχνουν θα το πάνε μέχρι τέλους.
Όποιος πιστεύει ότι αυτό που παίζεται αυτές τις ώρες είναι μόνο η ζωή του Δημήτρη Κουφοντίνα, και ως εκ τούτου αν αυτή η ζωή δεν τον ενδιαφέρει δεν τον αφορούν τα όσα γίνονται, είναι βαθιά γελασμένος. Αυτό που παίζεται αυτές τις ώρες είναι το πώς θα μοιάζει η πολιτική και κοινωνική ζωή σε αυτή τη χώρα αλλά και στην Ευρώπη τα επόμενα πολλά χρόνια. Γιατί, αφήνοντας τον Δημήτρη Κουφοντίνα να πεθάνει αυτό το μετατρεπόμενο σε καθεστώς πολίτευμα που ονομάζεται φιλελεύθερη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποφασίζει συνειδητά να πάρει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια όχι φυσικά της «τρομοκρατίας», αλλά ενός πολιτικού φάσματος που εκτείνεται από την κεντροδεξιά έως τον αντιεξουσιαστικό χώρο, εξαιρουμένου του ακραίου κέντρου.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Γενίκευση, ίσως πει κανείς, όμως η αλήθεια είναι ότι η συμβίωση αυτού του φάσματος πάνω σε μια μίνιμουμ άτυπη συμφωνία πολιτικής συνύπαρξης δεν ανετράπη πλήρως ούτε την εποχή των μνημονίων ούτε με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Επιχειρήθηκε, αλλά δεν επετεύχθη. Ίσως, ο πρώτος θάνατος απεργού πείνας, του συγκεκριμένου απεργού πείνας ειδικά, να αποτελέσει τον πιο ισχυρό συμβολισμό του πολυσυζητημένου -και πολυπόθητου από ορισμένους- τέλους της Μεταπολίτευσης – ή του ό,τι έχει απομείνει από αυτήν.
Λογική κοντόθωρη τόσο, όσο του Κρέοντα. Γιατί ποιος διαβεβαιώνει ότι οι αύρες, τα ΜΑΤ και η ΔΡΑΣΗ θα σταθούν ικανά να δαμάσουν ένα κύμα οργής που μπορεί να ξεσπάσει ανεξέλεγκτα από την ψύχραιμη εκτέλεση ενός ηττημένου; Και ακόμα και αν το καταφέρουν, ποιος διαβεβαιώνει ότι στη συνέχεια η πληγή της ρήξης με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες (τουλάχιστον) ανθρώπους θα μπορέσει να επουλωθεί; Ποιος λέει με σιγουριά ότι την επόμενη μέρα το μόνο που θα μείνει θα ναι η εμπέδωση του μέχρι θανάτου κρατικού μονοπωλίου της βίας και όχι η αμφισβήτηση του; Και που θα διοχετευτεί αυτή η οργή;
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ INSTAGRAM
Όμως, έτσι είναι οι Κρέοντες. Τυφλωμένοι από την άτην, δεν ακούν τι λέγεται στην Αγορά. Μάντεις και οιωνοσκόποι τους συμβουλεύουν να κάνουν πίσω πριν να είναι αργά, μα αυτοί τους εκδιώκουν ως αργυρώνητους. Όταν αντιλαμβάνονται την ύβρι και την επερχόμενη νέμεσι, είναι πια αργά. Και στην ιστορία περνούν οι Αντιγόνες – και, ακόμα, οι Πολυνείκεις.
Γιώργος Μουρμούρης
giorgismour@yahoo.gr
Twitter: GeorgeMourmour2