Ήταν όλοι εκεί. Ο Βέβηλος και οι Σκιές του, ο Παράφρων, ο DJ Magnum, ο Anser, ο Τσέκος και άλλοι. Από κοντά και ο Μιχάλης ή ΔΠΘ, που το πρωί της ίδιας μέρας έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του σε ηλικία μόλις 38 ετών.
Μια γιορτή για τα 25 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας του Θανάση, «όπως θα γούσταρε να κάνω και ο Μιχάλης». Μια γιορτή για όσους ξαναβρεθήκαμε μετά από μήνες που «ζούσαμε με μαύρες σακούλες πτωμάτων, με δανεικά και επίδομα».
Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος της χιπ χοπ σκηνής. Όχι πως δεν θα ακούσω συχνά με ευχαρίστηση, πολλές φορές και ως ανάγκη, την έμμετρη ποίηση που ξεπηδά διαρκώς από της γειτονιές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων. Όμως ούτε πολλά για την προϊστορία και τις «κόντρες» ξέρω, ούτε παρακολουθώ τις εξελίξεις από κοντά.
Κατά τη γνώμη μου όμως, ο Θανάσης Κατσαντώνης ή Βέβηλος είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική χιπ χοπ σκηνή. Για τους στίχους και τα τραγούδια του που είναι δουλεμένα μέχρι το τελευταίο σημείο στίξης, μέχρι τον παραμικρό σύνδεσμο, για τα πυκνά νοήματα που αποτυπώνουν οι λέξεις. Για την αφάνταστα μελετημένη μουσική τους. Για την εναλλαγή μεταξύ εσωστρέφειας, θλίψης και χαράς, για τον μαγευτικό τρόπο που αποτυπώνουν τις αντιφάσεις μας, τα τέρατα ή τους δαίμονες που κρύβουμε μέσα μας. Για τη λιτή του σκηνική παρουσία.
Σε προσωπικό επίπεδο, για τις άπειρες ώρες μοναξιάς, χαράς ή απελπισίας, ταξιδιού ή εγκλεισμού που έχω συνδυάσει με τους στίχους και τη μουσική του. Για το «όσο πιστεύω στο χιπ χοπ», το «άρθρο 84» και την «παρουσία μου» που «είναι η μόνη περιουσία μου». Για το «μήνυμα στο μπουκάλι» και τη «λευτεριά». Για «τις κεντρικές τις συνοικίες με τσιμέντο όλο χρώματα και πολυκατοικίες». Για την αγάπη που κρατάμε «για το τέλος» και τη νύχτα που γυρεύαμε πάντα, τη νύχτα που θα πάψουμε «να μεταφράζουμε σιωπές». Εσχάτως, για τον σκοτεινό «καθρέφτη», για τον καιρό που «αυνανιζόμασταν κάτω από drone και κυκλοφορούσαμε μόνο με μηνύματα». Και τέλος, για τον Αχέροντα που διασχίζουμε όσοι φτάνουμε πια στα 30 – τώρα που ο Βέβηλος περνά τα 40.
Το βράδυ της Πέμπτης στην Τεχνόπολη βρεθήκαμε ξανά από κοντά, ίσως με κάποια αμηχανία στην αρχή που γρήγορα όμως σβήστηκε. Με την υπόσχεση να μην χαθούμε ξανά.
Μια φορά πεθαμένοι, δυο φορές ζωντανοί.