Mια ακόμα από τις πρόσφατες παραγωγές του Netflix, που απέσπασε την προσοχή του κοινού αλλά και των κριτικών, με διθυραμβικά στην πλειοψηφία τους σχόλια αποτέλεσε το κοινωνικό – ψυχολογικό δράμα, The power of the dog της Jane Campion.
Κατά την γνώμη μου, ένα μεγάλο κομμάτι της αξίας της ταινίας βρίσκεται ακριβώς στην πρωτοτυπία, την δυναμική της ματιά και την πειραματική της διάθεση. Ένα δεύτερο κομμάτι της καλλιτεχνικής και όχι μόνο αξίας της, νομίζω αντιστοιχεί στις τεράστιες ερμηνευτικές ικανότητες των Benedict Cumberbatch και Kodi Smit-McPhee αλλά και στο ίδιο το σενάριο και την υπόθεση. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Thomas Savage.
Η πλοκή της ταινίας, εκτυλίσσεται στην Μοντάνα το 1925. Δύο αδέρφια όπως παρουσιάζονται, ζουν την ζωή τους στην Μοντάνα τηρώντας τους δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς και διαφυλάσσοντας την δική τους καθημερινότητα. Ο ένας (Jesse Plemons) από τους δύο αδερφούς θα πάρει την απόφαση να παντρευτεί μια γυναίκα (Kirsten Dunst) από την περιοχή, χήρα ενός αυτόχειρα δημιουργώντας με έναν τρόπο μαζί με την ίδια και τον γιο της από τον προηγούμενο γάμο, οικογένεια. Εντός και εκτός ταυτόχρονα από την οικογένεια αυτή, θα υπάρχει πάντα ο αδερφός του, βασικό πρόσωπο της ταινίας , πάνω στο οποίο η υπόθεση όπως εξελίσσεται, ψυχογραφεί και «εγγράφεται».
Ένα βασικό κέντρο της ταινίας, λοιπόν, αποτελεί ο χαρακτήρας του ενός αδερφού, Φιλ. Η προσωπικότητα του, οι αναμνήσεις και η συγκρότηση του, ακόμα οι επιλογές που έχει πάρει για το πώς ζει την ζωή του, μπαίνουν στον φακό. Το ενδιαφέρον είναι, πως τα παραπάνω δεν εισάγονται στην ταινία μέσω κάποιας απλής περιγραφής , μέσω της ευθείας παρουσίασης των χαρακτηριστικών του Φιλ, ή της διαρκούς αφήγησης. Αντίθετα αφήνονται να ξεκλειδώνονται σιγά και σταδιακά εντός της πλοκής μέσω παράλληλων και παράπλευρων επεισοδίων από την ζωή του Φιλ και των κοντινών του προσώπων, μέσω της σχέσης του με τον γιό της γυναίκας του αδερφού του , μέσα από τις βαθύτερες ανησυχίες και απόψεις του, που εμφανίζονται με τις ίδιες τις σκέψεις, τις πράξεις, και τις στάσεις του.
Στην υπόθεση, η μοναξιά συνδιαλέγεται με το θέμα των προτύπων και επιλογών ζωής. Αρχικά η μοναξιά ως κατάσταση στην ταινία , είναι αρκετά ρευστή για να οριστεί. Σε ορισμένα σημεία είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιο από τα πρόσωπα νιώθει ή είναι τελικά, μόνο. Με μια γρήγορη αντανακλαστική πρώτη απάντηση, θα απαντούσαμε πως ίσως και όλα. Στο μυαλό του Φιλ, αλλά και του γιού της γυναίκας του αδερφού του, πρόσωπα και πρότυπα βρίσκονται σε συνεχή κίνηση περνώντας από την έλξη στην αποστροφή και αντίστροφα και προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια ισορροπία.
Μέσα στην ταινία, εισάγεται και η σεξουαλικότητα. Η σεξουαλικότητα στην πλοκή παρουσιάζεται σε λίγα σημεία εντελώς ευθέως, ή απτά, ενυπάρχει όμως σε πάρα πολλά. Αυτή, μπαίνει στην ταινία και στο επίπεδο της συγκρότησης και των αισθημάτων των πρόσωπων και στις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Ενδιαφέρον, έχει και το πώς εισάγεται το κομμάτι της σεξουαλικότητας σε συνδυασμό με ένα ακόμα. Στην ταινία, χτίζεται αργά και δεξιοτεχνικά ο ιδεότυπος του λευκού, άντρα με όλα τα στερεοτυπικά του χαρακτηριστικά, παράλληλα ιδιοκτήτη και εργοδότη. Την ίδια στιγμή, που αυτός χτίζεται, η ταινία με πάνω από έναν τρόπους, έρχεται και «συγκρούεται» μαζί του. Σε όλη την εξέλιξη της ταινίας υπάρχει μια υποβόσκουσα επιθετικότητα ως κομμάτι της τοξικής αρρενωπότητας, η οποία δεν εκδηλώνεται παρά σε λίγα σημεία και πάλι χωρίς να κορυφώνει και αυτό νομίζω πως αποτελεί μια συνειδητή επιλογή διατήρησης της διάρκειας αυτής της επιθετικότητας, περισσότερο και ως στίγμα και της ίδιας της ταινίας.
Η συμβολικότητα της «εξουσίας του σκύλου», είναι ανοιχτό ερώτημα της ταινίας. Ερώτημα σχετικά, με το με τι ταυτίζεται και με το σε τι μεταφράζεται. Εκτός από ό,τι σημαίνει πρακτικά σε επίπεδο πλοκής στην ταινία, νομίζω ότι περιέχει συμβολισμούς γενικότερους, αναφορικά με τους στόχους που υπάρχουν στην ζωή μας, από εμάς ή από άλλους. Ακόμα, αναφορικά με τους στόχους που μπορεί να θέλουμε να βλέπουμε εμείς πάνω σε άλλους ή σε καταστάσεις. Αποτελεί ενός είδους σχολιασμό για τον διαρκή αγώνα της ζωής ως προς την επίτευξη των στόχων του ανθρώπου και ταυτόχρονα, αποτελεί θεωρώ και ένα σχόλιο για το χαρακτήρα των ίδιων των στόχων αυτών. Σε ποιόν ανήκουν, είναι αληθινοί, φαντασιακοί… Θεωρώ πως η «εξουσία του σκύλου» εκπροσώπευε ακόμα, με έναν τρόπο, το πάθος και την θέληση, για έναν στόχο πάλι, ή και για έναν άνθρωπο.
Η σκηνοθεσία της ταινίας αποτελούταν από ένα άθροισμα εύστοχων, άρτιων επιλογών. Στα μάτια μου, σε στιγμές φάνηκαν όμορφες ιδέες και συνομιλίες και με επιρροές και από το καλλιτεχνικό σύμπαν, των αδερφών Coen. Η πολύ επιτυχημένη σκηνοθεσία, ολοκληρωνόταν με τις πολύ καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών με κορυφαίες θεωρώ, αυτές των δύο πρωταγωνιστών.
Το άγριο τοπίο και περιβάλλον, λειτουργεί πολύ ωραία στην ταινία φτιάχνοντας ένα απόμακρο και αγέρωχα όμορφο σκηνογραφικό τοπίο, για την εξέλιξη της δράσης. Η φωτογραφία και το περιβάλλον δίνουν στοιχεία και βοηθούν και την ίδια την πλοκή. Το The Power of the dog, αποτελεί μια ταινία που με τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά, κατά την γνώμη μου, δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Μπορεί να χαρακτηριστεί και να προσδιοριστεί από την αισθητική του, την θεματική και την πλοκή του ως ένα μοντέρνο, καλλιτεχνικά υψηλό, κοινωνικό και ψυχολογικό γουέστερν, δράμα. Τα παραπάνω στοιχεία και είδη, δεν νομίζω ότι πολύ συχνά βλέπουμε να διαπλέκονται και όπου το έχουμε δει, δεν είμαι σίγουρη αν η «συνάντηση» αυτή ήταν τόσο επιτυχημένη, όσο στην ταινία αυτή. Στην δεξιοτεχνία με την οποία τα παραπάνω είδη μπερδεύονται και συνομιλούν, θεωρώ πως βρίσκεται και η πειραματική και δυναμική διάθεση που ανέφερα παραπάνω.