Η νέα ταινία του Joachim Trier χάνεται κάπου στην μετάφραση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει καμία κινηματογραφική αξία.
Είναι πάντα άβολη η συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης και η μετάβαση στην δεκαετία των 30 και με αυτό ασχολείται κυρίως η ταινία του Joachim Trier. Μια γυναίκα χωρίς σαφή όρια και στόχους προσπαθεί να βάλει σε τάξη την επαγγελματική και προσωπική της ζωή. Μέσα από τις σχέσεις της που βυθίζονται μελαγχολικά στην ρουτίνα ή/και την απιστία, η ζωή της μοιάζει να βρίσκεται μόνιμα σε αναταραχή, με συνεχείς κρίσεις.
Η ταινία έχει μια διάφανη οπτική ως προς τους ήρωές της και κυρίως την πρωταγωνίστρια και αυτό είναι που κυρίως δημιουργεί μια συμπάθεια στον θεατή. Μέσα στα τέσσερα χρόνια της ταινίας, εκείνη περιπλανιέται χωρίς σταματημό γύρω από διάφορα γνωστικά αντικείμενα και ερωτικούς συντρόφους, έως ότου να φτάσει σε ένα επίπεδο αυτοπραγμάτωσης, το οποίο προήλθε τελικά από μέσα της και όχι από τρίτους. Η αβεβαιότητα και οι ανασφάλειες συγκρούονται με την σταθερότητα και τον προγραμματισμό για το μέλλον, στο σύγχρονο πατριαρχικό πλαίσιο που προσπαθεί άκομψα να κριτικάρει ο σκηνοθέτης. Είναι γεγονός ότι στην ταινία παρουσιάζονται συνεχώς cis-στρειτ λευκοί άντρες (είτε με την μορφή συντρόφου είτε απλώς γνωστού) που κριτικάρουν και διορθώνουν την Τζούλι, προσπαθώντας έμμεσα να της επιβληθούν ή ακόμα χειρότερα να της την πέσουν. Η διάχυτη τοξική αρρενωπότητα που προφανώς δεν θίγεται ποτέ ως τέτοια, κάνει μόνιμα την πρωταγωνίστρια με το υπαρξιακό τέλμα πόλο έλξης για μορφωμένους μικροαστούς που θα την “ψυχολογήσουν” για να την βοηθήσουν, προκειμένου να βρεθούν και οι ίδιοι στην συνέχεια δέσμιοι των αντιφάσεών τους.
Εκεί που χάνεται το νήμα της αφήγησης είναι κυρίως αφότου ξεδιπλωθούν οι πρώτοι χαρακτήρες και πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο η πλοκή ώστε να δομηθούν καλύτερα και οι ίδιοι. Έτσι από το δεύτερο μισό και προς το τέλος, υπάρχει μια σχετική στασιμότητα σε σχέση με την γοργή εξέλιξη των πρώτων από τα δώδεκα κεφάλαια της ιστορίας. Η ερμηνεία της ηθοποιού Renate Reinsve είναι ουσιαστικά αυτή που εξισορροπεί το αποτέλεσμα χωρίς ποτέ να ισοφαρίζει τις νοηματικές ατέλειες της πλοκής. Πραγματικά είναι τόσο επιφανειακή η προσέγγιση των χαρακτήρων σε κάποια σημεία που είναι λες και βυθίζονται στην άτυπη υποχρέωση του να κάνουν συμμετρικό το κάδρο και να εξισορροπούν χρωματικά την σκηνή. Οι ψυχολογικά περίπλοκοι ενήλικες καταλήγουν πολλές φορές να εγκλωβίζονται σε μια μικροαστική και τελείως εξωπραγματική αντίληψη για την ζωή, που ίσως να ταιριάζει περισσότερο στο κοινό της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Τελικά όμως:
Είναι έτσι απλά η Τζούλι “ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο” επειδή δεν ξέρει τι θέλει; Ή είναι μήπως καλύτεροι εκείνοι που θα της υποδείξουν πώς πρέπει να ζήσει;