Άλλη μια αισθητικά και αφηγηματικά αταξινόμητη ταινία έρχεται να προστεθεί στο προσιτό πια σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου.
Το θαυμαστό σύμπαν της Bella Baxter γίνεται ο καμβάς για μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, που περιπλέκει τον Frankenstein με την εφηβική σεξουαλική αφύπνιση και την απελευθέρωση της επιθυμίας των σωμάτων. Μετά την νίκη στις Χρυσές Σφαίρες την προηγούμενη εβδομάδα, η ταινία θεωρείται φαβορί για τα Όσκαρ του επόμενου μήνα και όχι άδικα.
Ποια είναι λοιπόν η Bella Baxter; Το δημιούργημα του επιστήμονα God(win) είναι ουσιαστικά ένα μωρό στο σώμα μιας γυναίκας. Την παρακολουθούμε κυριολεκτικά από το πρώτο της βήμα, καθώς εξερευνά τα δωμάτια και του διαδρόμους της γοτθικής έπαυλης στο Λονδίνο όπου και βρίσκεται εσώκλειστη. Δεν θα αργήσει όμως να κάνει την προσωπική της επανάσταση και από εκεί ξεκινά ένα ψυχεδελικό ταξίδι που καθηλώνει παρά την μεγάλη διάρκεια της ταινίας. Η ηρωίδα που ενσαρκώνει η Emma Stone είναι μια νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να βρει τα όρια στο σώμα της, στην επιθυμία της και στους άλλους και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι αναζωογονητικό και ανακουφιστικό.
Η κάμερα του Γιώργου Λάνθιμου χειρίζεται την υπόθεση της ηρωίδας του κυριολεκτικά με χειρουργική ακρίβεια, δημιουργώντας το πορτραίτο μιας εκκολαπτόμενης γυναίκας που πασχίζει να βρει τα βήματά της σε μια κυνική και σκληρή κοινωνία (του σήμερα). Αυτό επιτυγχάνεται με ισόποσες δόσεις χιούμορ και κοινωνικής αδιεξιότητας και αναπαρίσταται με τον θριάμβο της «αχαλίνωτης» θηλυκότητας πάνω στην εύθραστη αρρενωπότητα. Η επιτυχία της ταινίας βρίσκεται στην ισορροπία των χαρακτηριστικών πια στοιχείων που καθιστούν ένα φιλμ «λανθιμικό» και μιας προσιτής ματιάς στο σινεμά του σήμερα. Η ίδια «συνταγή» που άρχισε να διαφαίνεται με τον «Αστακό» και τον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» και τελικά καθιερώθηκε με την οσκαρική «Ευνοούμενη».
Το μεγαλύτερο προτέρημα στην ερμηνεία της Emma Stone είναι ξεκάθαρα η κινησιολογία. Στους διάφορους ρόλους που θα αποκτήσει κατά την διάρκεια της ταινίας, από έμβρυο σε ερωμένη, σεξεργάτρια και τελικά γυναίκα, το σώμα της γίνεται πεδίο μάχης και επιτέλεσης. Η απενοχοποιημένη απεικόνιση μιας θηλυκότητας που αναζητά το σεξ χωρίς φραγμούς, κλείνει το μάτι στο «Nymphomaniac» του Trier αλλά και στην Ariane Labed (σύζυγο του Λάνθιμου) στο «Attenberg».
To ελληνικό internet αναρωτιέται αν η ταινία είναι τελικά «φεμινιστική». Το ανδρικό βλέμμα δεν εκλείπει από την ταινία, παρά μένει παθητικό και καθηλωμένο μέσα στην αυταρέσκειά του, όπως δηλαδή και ο εραστής της Bella και τυχοδιώκτης ευγενής Duncan. Αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την δημιουργική και σκηνοθετική ευρηματικότητα του Λάνθιμου, παρά έρχεται σε αντίστιξη με τη φετινή εμπορική ταινία της «Barbie», αποδεικνύοντας την ανάγκη για απεικόνιση της αθέατης «γυναικείας» εμπειρίας.