Η αρχή έγινε τη Δευτέρα, 28 Ιουνίου. Ένας χαλαρός_χωρίς_γραβάτα Μητσοτάκης στην κεφαλή τραπεζιού με άλλα κυβερνητικά στελέχη – και μπόλικο φίλτρο θερμών χρωμάτων στην κάμερα – εμφανίστηκε στον ρόλο θείου που «χαρτζιλικώνει» τα ανίψια του («πάρε αυτά να πιεις έναν καφέ από εμένα») να μοιράζει «150άρια» στους νέους 18-25 ετών που θα επιλέξουν να εμβολιστούν μέσα στο επόμενο διάστημα.
Από κάποιου είδους τραγική ειρωνεία, πρόκειται για το ίδιο ποσό που κατά το πρώτο locdown επιβαλλόταν σωρηδόν κατά την κρίση και την διάθεση των «οργάνων της τάξης» για «άσκοπη μετακίνηση» ή μη αποστολή SMS στον «μεγάλο αδελφό» του 13033. Πρόκειται δε για το ½ του ποσού των 300 ευρώ που κόστιζε ένα πρόστιμο για «παράνομη μετακίνηση» στο διάρκειας έξι μηνών δεύτερο lockdown, ενώ αν κάνουμε τη σύγκριση με το μεσημέρι της 15ης Ιανουαρίου, οπότε και για λίγες ώρες μεταξύ πρωτολογίας και τριτολογίας στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ανεβάσει το πρόστιμο στα 500 ευρώ, ο «μποναμάς» στους νέους ανέρχεται σε μόλις το 30% του ποσού εκείνου.
Για το «150άρι» γράφτηκαν πολλά για διαφορετικές προβληματικές πλευρές του: Από την εκπαίδευση των νέων στη λογική του ανταλλάγματος για μια πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης, μέχρι την υφέρπουσα προσπάθεια να κλείσει η χαώδης «ψαλίδα» μεταξύ της νεολαίας και μιας κυβέρνησης που τον τελευταίο χρόνο κατηγόρησε τους νέους για τη διασπορά του κορωνοϊού, τους κυνήγησε ανηλεώς με ξύλο σε πάρκα και πλατείες, θεσμοθέτησε την πανεπιστημιακή αστυνομία, αύξησε τη θητεία στους 12 μήνες και θεσμοποίησε την εργασιακή ζούγκλα με τον νόμο Χατζηδάκη.
Η πιο σημαντική πλευρά ωστόσο είναι ότι με θετικό τρόπο, με κίνητρο και όχι αντικίνητρο, έγινε η αρχή σε μια διαδικασία που θα εξελισσόταν ταχύτατα μέσα σε λίγες μόλις μέρες: Τη διαμόρφωση κοινωνίας δύο ταχυτήτων και πολιτών δύο κατηγοριών, των εμβολιασμένων και των ανεμβολίαστων.
Μόλις την επόμενη ημέρα, την Τρίτη 29 Ιουνίου, οι υπουργοί Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης και Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης παρουσίαζαν τις βάσεις αυτού του διαχωρισμού: Την άνιση πρόσβαση στην κοινωνική ζωή, με τους πορτιέρηδες σε μπαρ και κλαμπ να μετατρέπονται σε ελεγκτές «βιολογικών φρονημάτων» καθώς με ειδικές συσκευές θα σκανάρουν πιστοποιητικά εμβολιασμού και νόσησης, καθώς και αρνητικά μοριακά και rapid tests για να επιτρέψουν την είσοδο σε διαφοροποιημένα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Μόλις 48 ώρες αργότερα, το μεσημέρι της Πέμπτης 1 Ιουλίου, ο κοινωνικός διαχωρισμός με βάση το εμβόλιο μεταφέρθηκε από τον «δευτερογενή», όπως περιγράφηκε από τους Γιώργο Γεραπετρίτη και Άδωνι Γεωργιάδη, τομέα της ψυχαγωγίας στη ζωτική ανάγκη της μετακίνησης. Στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ διέρρευσε ότι η «επιτροπή των λοιμωξιολόγων» εισηγήθηκε απαγόρευση της μετακίνησης από νομό σε νομό των μη εμβολιασμένων χωρίς την επίδειξη αρνητικού rapid ή pcr test. Είναι εύλογο ότι ενδεχόμενη αποδοχή της εισήγησης, θα προετοιμάσει το έδαφος ώστε στο μέλλον (ενδεχομένως το φθινόπωρο) η δημιουργία πολιτών δύο ταχυτήτων να ολοκληρωθεί με επαναφορά μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας αποκλειστικά και μόνο για τους ανεμβολίαστους.
Κάπως έτσι λοιπόν μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα επανήλθε στην πιο πραγματική και πιο κυνική του βάση το ψευδοδίλημμα: (υγειονομική) ασφάλεια ή ελευθερία;
Ψευδοδίλημμα, γιατί πρόκειται για δύο όρους πίσω από τους οποίους κρύβονται εντελώς διαφορετικές νοηματοδοτήσεις.
Αν κάτι κατέστη σαφές αυτόν τον ενάμισι χρόνο της πανδημίας, και ιδίως τους τελευταίους μήνες, είναι ότι υγειονομική ασφάλεια όσον αφορά τον κορωνοϊό δεν σημαίνει αποκλειστικά και μόνο εμβολιασμοί. Σημαίνει ένα καλά οργανωμένο σύστημα πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας, σημαίνει μέτρα για τη γενική υγεία του πληθυσμού που περιλαμβάνουν από την αποσυμφόρηση των ΜΜΜ μέχρι ενθάρρυνση της άθλησης και του υγιεινού τρόπου ζωής, σημαίνει πραγματική επιδημιολογική επιτήρηση με καλά σχεδιασμένα και μαζικά τεστ, κάτι που στην Ελλάδα ουδέποτε πραγματοποιήθηκε αφού οι δειγματοληψίες του ΕΟΔΥ είχαν μάλλον τον χαρακτήρα κοινωνικής πολιτικής με δωρεάν τεστ σε προανακοινωμένα σημεία (κάτι επίσης χρειαζούμενο) παρά μιας επιστημονικά οργανωμένης επιδημιολογικής επιτήρησης. Σημαίνει ακόμα, νηφάλια και εμπεριστατωμένη ενημέρωση, παρουσίαση των κινδύνων τόσο του ιού όσο και ενδεχομένως των εμβολίων και θεραπειών, επίκληση στη λογική των ανθρώπων και όχι στον πανικό και τον φόβο.
Η έλλειψη όλων των παραπάνω και πολύ περισσότερο η επιδείνωσή τους εν μέσω των lockdowns (ετοιμόρροπο ΕΣΥ, ρημαγμένα ΜΜΜ, απαγόρευση κυριολεκτικά δια ροπάλου παραμονής σε εξωτερικούς δημόσιους χώρους, απορρύθμιση της γενικής υγείας του γενικού πληθυσμού, ψυχολογική κατάρρευση, πολιτική εκμετάλλευση των περιορισμών για αντιδημοφιλή νομοθετήματα) προφανώς και δεν μπορεί να αντισταθμιστεί αποκλειστικά από το πρόγραμμα εμβολιασμού. Ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε με τριβές και προβλήματα (υπερπήδηση θέσεων από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη), καθυστερήσεις, εξόφθαλμη αδιαφορία για την υγεία εξαιρετικά ευάλωτων πληθυσμών (όπως των προσφύγων στα camps), αντιφατικές και αντικρουόμενες οδηγίες για το βασικό εμβολιαστικό σκεύασμα, το εμβόλιο της AstraZeneca.
Και όλα αυτά με φόντο την διεθνή μεταχείριση των εμβολίων είτε ως μέσο κερδοφορίας και ενίσχυσης της οικονομικής-πολιτικής εξουσίας των φαρμακευτικών (όπως φάνηκε ιδίως από τη συζήτηση περί άρσης της πατέντας στα mRNA εμβόλια) είτε ως μέσο γεωπολιτικής και άσκησης διεθνούς επιρροής (όπως φάνηκε από τον αποκλεισμό του SputnikV ή εμβολιασθέντων με αυτό από τη Δύση, και αντιστοίχως η αξιοποίησή του από τη Ρωσία ως μέσο επέκτασης της επιρροής της στον τρίτο κόσμο).
Από την άλλη πλευρά, ελευθερία δεν σημαίνει κυνική προάσπιση των προνομίων λευκών/δυτικών/νέων/υγιών/με επαρκή υγειονομική κάλυψη και εν μέρει οικονομικώς εξασφαλισμένων αρνητών των εμβολίων ή/και του κορωνοϊού. Δεν σημαίνει αποδοχή της λογικής «αφού εγώ δεν κινδυνεύω, δεν οφείλω τίποτα σε κανέναν», δεν σημαίνει «δεν δέχομαι προτροπές για τι τι θα κάνω στο σώμα μου», δεν σημαίνει διαφυγή μέσω του «ας κάνουν πρώτα το εμβόλιο οι άλλοι και αν δεν παρουσιάσουν προβλήματα θα το κάνω κι εγώ». Ειδικά όταν οι «άλλοι» είναι κυρίως αυτοί που το έχουν απελπιστικά ανάγκη (ευπαθείς, ηλικιωμένοι κλπ) και συχνά το στερούνται, όπως έδειξε η «σφαγή» με τη μετάλλαξη «δέλτα» στην Ινδία, χώρα-παραγωγό και εξαγωγέα εμβολίων.
Ο εμβολιασμός αποτελεί ηθική υποχρέωση όλων μας προς τον εαυτό μας, τους γύρω μας και την ανθρωπότητα ως σύνολο, της οποίας τα σώματά μας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε τάχιστα, ο ιός απλώς θα τριγυρνά για χρόνια από την μία περιοχή του πλανήτη στην άλλη, με τον ανεμβολίαστο ακόμα τρίτο κόσμο να πληρώνει το τίμημα.
Όμως, η με ευθύ ή πλάγιο τρόπο μετατροπή του εμβολιασμού σε κρατική προσταγή, μέσω της de jure ή de facto υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών, αντί για μια κοινωνία αλληλεγγύης γεννά μια κοινωνία τεράτων. Μια κοινωνία στην οποίαν λαμπρούς επιστήμονες της «επιτροπής των ειδικών» και προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη θα συνδέει με τους πορτιέρηδες στα σκυλάδικα της επαρχίας η διασφάλιση της εξουσίας τους να ελέγχουν τα βιολογικά μας δεδομένα, ανοίγοντας μια εφιαλτική οδό ταχείας κυκλοφορίας προς τις πιο σκοτεινές εποχές του ευρωπαϊκού Μεσοπολέμου.
Τέλος, η διαχείριση των εμβολιασμών ως ένα τεχνικό/τεχνοκρατικό και όχι ένα αμιγώς πολιτικό_με_στοιχεία_ανθρωπολογίας ζήτημα, ενέχει τον κίνδυνο ακόμα και από αμιγώς υγειονομική άποψη να οδηγήσει στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ποιος αλήθεια από τα κονκλάβια του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η αντίδραση του γενικού κοινού στην πρώτη σοβαρή παρενέργεια ή θάνατο που βάσει στατιστικής θα προκύψει σε άτομο το οποίο δεν πείσθηκε αλλά εξαναγκάστηκε σε εμβολιασμό; Αντιλαμβάνεται κανείς θιασώτης της de jure ή de facto υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών τι τεράστια δυσφήμιση θα αποτελέσει για το εμβολιαστικό πρόγραμμα και τι τεράστια ώθηση θα δώσει στα αντιεμβολιαστικά «κινήματα» μια τέτοια εξέλιξη;
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ INSTAGRAM
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ, στα οποία απλώς χρειάζεται να εγκατασταθεί μια ενημέρωση λογισμικού. Έχουν άποψη, κρίση, γνώμη, θέληση, συναισθήματα, φόβους, ελπίδες, στα οποία κυβερνήσεις και «επιτροπές ειδικών» οφείλουν να απαντήσουν άμεσα και σοβαρά, αντί να κουνάν το δάχτυλο και να ετοιμάζουν κοινωνικές ερήμους για όσους δεν πείστηκαν.
Γιατί είναι οι αυταρχικές θετικιστικές προσταγές του σήμερα που θα γεννήσουν τα ανορθολογικά σκοταδιστικά κινήματα του αύριο.
κεντρική φωτογραφία: Στιγμιότυπο από την ταινία “Όλα είναι δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη/Πηγή: youtube
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Γιώργος Μουρμούρης
giorgismour@yahoo.gr
Twitter: GeorgeMourmour2