Τι είναι τελικά το ντίνλο και πως συνδέεται ο περίφημος «δρόμος του Κεραυνού»;
Η ελληνική λογοτεχνία και μυθοπλασία του σήμερα πολλές φορές καταλήγει να μένει παραγνωρισμένη στα ράφια των βιβλιοπωλείων, γιατί προτιμώνται ξένοι τίτλοι με δοκιμασμένη επιτυχία. Λογικό αν αναλογιστεί κανείς την σύνθετη και πολύπλοκη κατάσταση στον χώρο του ελληνικού βιβλίου, καθώς και την άνοδο των e-books αλλά και την γενικότερη ανατίμηση. Ωστόσο, ο δρόμος του Κερανού με το αινιγματικό εξώφυλλο και τον εξίσου αινιγματικό τίτλο ανθίσταται σε αυτή την κατάσταση και καταλήγει να δημιουργεί ένα νουάρ, μέτα σχόλιο για τον χρόνο, τον χρονισμό και τις επιθυμίες.
Ένα ζεν αστείο για τον χρόνο. Αν και με τον χρόνο καλό είναι να μην κάνει πλάκα κανείς, συνήθως συμβαίνει το αντίστροφο, και η διαπίστωση είναι πάντα πικρή, σαν σε φιλμ νουάρ. Είναι, λοιπόν, ο Δρόμος του Κεραυνού ένα ζεν νουάρ μυθιστόρημα για τον χρόνο; Μάλλον για τον χρονισμό καλύτερα. Ο κεντρικός ήρωας γυρεύει το ντίνλο, εκείνο το θαυματουργό σωματίδιο που ορίζει τη σωστή στιγμή για να κάνει κάποιος αυτό που θέλει. Και όταν το βρίσκει, συνειδητοποιεί ότι τελικά δεν ήξερε τι ήθελε.
Με φόντο λοιπόν διάφορες καταστάσεις στην αρχή της χιλιετίας που επαναλαμβάνονται σαν την μέρα της μαρμότας, ένα μπαρ, ένα κοκτέιλ και μια κοπέλα γίνονται τα συνδετικά στοιχεία που πυροδοτούν την υπαρξιακή διαδρομή του πρωταγωνιστή. Έτσι δημιουργείται ένα grundge rock περιβάλλον όπου η μεταφυσική συναντά τα υπαρξιακά αδιέξοδα, οι Doors μια αποτυχημένη δουλειά σε εταιρεία σεκιούριτι και το νεονουάρ το πικρό χιούμορ. Σε κάθε περίπτωση ο δρόμος του Κεραυνού θα μπορούσε να είναι μια ταινία με αισθητική 80s και άπειρες μετα-αναφορές στο σινεμά και την ροκ μουσική όλου του εικοστού αιώνα.
Η αφήγηση είναι κοφτή και η ροή κυλά γοργά χωρίς να ασθμαίνει κάπου, ενώ τα συνεχόμενα φλας μπακ δημιουργούν περισσότερη αγωνία σχετικά με την πλοκή και την τελική αποσαφήνιση του ρόλου του ντίνλο. Οι χαρακτήρες είναι καλοδομημένοι, ο καθένας με τις δικές του προθέσεις και υπαρξιακά άγχη, που καθορίζονται από όλη την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά πιο συγκεκριμένα την ματαίωση της εποχής της ευημερίας των πρώτων χρόνων της νέας χιλιετίας. Οι ήρωες είναι γνήσια τέκνα της εποχής τους, της Ελλάδας μετά την φούσκα του χρηματιστηρίου, με τον λούμπεν τυχοδιωκτισμό αλλά και την διάχυτη τοξική αρρενοπώτητα. Είναι εξίσου ενδιαφέρον το εύρημα του ντίνλο προκειμένου να αναστοχαστεί ο αναγνώστης την έννοια του timing, του χρόνου γενικά ως περισυλλογή. Η θεία φώτιση προς το ζεν που υπόσχεται το ντίνλο δεν είναι τίποτα παραπάνω από τις προσωπικές μας επιλογές και την αποποίηση του «εγώ».
Τέλος πάντων, θα είναι πάντα περίπλοκη η σχέση του τι θέλει ένας άνθρωπος με το πότε το θέλει, και από κάτι τέτοια γεννήθηκε και η λογοτεχνία, για να τακτοποιεί αυτά τα πράγματα. Με σχετική επιτυχία… Έτσι γεννήθηκε και Ο Δρόμος του Κεραυνού. Κάποιοι σπινθήρες, κάποια τρελαμένα αμπέρ από τη ρήξη του συνεχούς ρεύματος πέρα εκεί, στο βάθος αυτού του δρόμου, ενίοτε μπορεί και να μας πετυχαίνουν.
Πληροφορίες:
Ο δρόμος του κεραυνού
Ένα ζεν αστείο για τον χρόνο
Βασίλης Κατσικονούρης
εκδόσεις Αίολος-176 σελ.