Η αυτοβιογραφική ταινία του Emanuele Crialeze αντιμετωπίζει με απέραντη αγάπη το προσωπικό του βίωμα στην Ιταλία των 70s.
Όλο και περισσότερες ταινίες δίνουν βήμα στην τρανς ορατότητα και ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να μην αφηγηθεί την προσωπική του ιστορία αφύπνισης και ενηλικίωσης. Έτσι αυτό που βιώνει ο 12χρονος Αντρέα θα λέγαμε σήμερα ότι είναι δυσφορία φύλου, με την υπόλοιπη οικογένεια εκτός της μητέρας να τον αποκαλούν ακόμα Αντριάνα. Αυτή η συνειδητοποίηση της ταυτότητας φύλου συναντά τα διάχυτα οικογενειακά προβλήματα αλλά και την ίδια την εφηβεία, δίνοντας χώρο σε διάφορες μελοδραματικές φαντασιώσεις που αποφορτίζουν αυτό το κατά τ’ άλλα βαρύ οικογενειακό δράμα.
Η αισθητική του Crialeze είναι ένα “πάντρεμα” της θεματικής του Antonioni πχ στο Red Desert (εκβιομηχάνιση και εκσυγχρονισμός, υπαρξιακά τέλματα και ασταθείς πρωταγωνιστικοί γυναικείοι χαρακτήρες) με την φωτογραφία του Almodovar (έντονα βασικά χρώματα, συμμετρικά κάδρα και την Penelope Cruz σε πρωταγωνιστικό ρόλο). Είναι λοιπόν ακριβώς αυτό το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί ελεύθερα ο χαρακτήρας της Cruz, που πραγματικά κουβαλά την ταινία με την ερμηνεία της: η στοϊκή φιγούρα της μητέρας, γεμάτης κατανόηση προς το παιδί της, που υπομένει βασανιστικά τις απιστίες αλλά και την βίαιη συμπεριφορά του συζύγου της ταιριάζει καταπληκτικά στο μοτίβο των ερμηνειών της.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό, το αστείο και το δραματικό, με την Ρώμη να κλέβει την παράσταση χάρη στην τέλεια αναπαράσταση της εποχής αλλά και τα τραγούδια της Ραφαέλα Καρά και της Πάτι Μπράβο να συμπληρώνουν μοναδικά την αφήγηση. Έτσι ο θεατής αποκτά μια συνολικότερη άποψη για τον εσωτερικό κόσμο του Αντρέα, με τις ασταθείς συναισθηματικές μεταβολές, την μελαγχολική λατρεία προς την μητρική φιγούρα και την ανανεωτική δύναμη του πρώτου έρωτα. Η πατρική φιγούρα όταν δεν είναι απούσα, είναι ξεκάθαρα πιεστική και χειριστική προς την υπόλοιπη οικογένεια, πόσο μάλλον για το μέλος της που δεν συμμορφώνεται με τις ετεροκανονικές απαιτήσεις της εποχής. Η Ιταλία της δεκαετίας του ‘70 λειτουργεί ως το νοσταλγικό κάδρο γύρω από το οποίο εξελίσσονται οι οικογενειακές σχέσεις, που στερούνται αποδοχής και κατανόησης. Έτσι η “απέραντη αγάπη” της Penelope Cruz δεσπόζει με άνεση στα κινηματογραφικά πλάνα και γεμίζει την προσωπική ιστορία του Emanuele Crialeze με την απαραίτητη δόση δράματος και συναισθήματος.
