Σε αυτή την επετειακή αλλά μαύρη συνθήκη, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τις 13 Μαρτίου του 2020. Το “ανέκδοτο” της Γιούχαν πήρε σάρκα και οστά, φέρνοντας διάφορες αλλαγές στην καθημερινότητά μας, μαζί με λέξεις όπως εγκλεισμός, το γνωστό cocooning, επιτήρηση, τρομονόμος, απαγόρευση, λοκντάουν.
Με αφορμή την πρόσφατη προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένου νομοθετικού πλαισίου στη μουσική(κυρίως λογοκρισίας περιεχομένου που καλεί σε “βία ή τρομοκρατικές ενέργειες”, μαζί με την περίπτωση του Pablo Hasel, μουσικοί καλλιτέχνες από διαφορετικά είδη (hip hop, συνθ πανκ, greek alternative ή γενικά αταξινόμητο) καταθέτουν τις εμπειρίες τους σε λίγες λέξεις, μαζί με μια συλλογική playlist με δικά τους τραγούδια.
Αντώνης Κωνσταντάρας-Strawberry Pills (dark electro, minimal wave, coldwave)
Ως μουσικοί έχουμε μάθει να είμαστε στον δρόμο και να μοιραζόμαστε την τέχνη μας άμεσα με τον κόσμο. Oι συναυλίες αποτελούν βασική πηγή εσόδων για τους περισσότερους που ασχολούνται με τη μουσική, οπότε καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι ο τελευταίος χρόνος ήταν -και παραμένει- ιδιαίτερα δύσκολος για εμάς. Ειδικά για τους Έλληνες μουσικούς, οι οποίοι, έχουν την ατυχία να ζουν σε μια χώρα με μια κυβέρνηση που επένδυσε στην πόλωση και την ψυχολογική πίεση του λαού.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση έπρεπε να βρούμε τρόπους ώστε να παραμείνουμε δημιουργικοί και να προωθήσουμε τον πρώτο μας δίσκο ο οποίος κυκλοφόρησε μέσα στην καραντίνα -γενικά είμαστε πολύ τυχεροί. Αναφορικά με τον λεγόμενο «τρομονόμο», πρόκειται για ένα άρθρο πολύ γενικό. Το μόνο που μου λέει για μια χώρα όπου η αστυνομία κυνηγάει 15χρονα στο cinema την ώρα της προβολής, είναι ότι θα χρησιμοποιηθεί με απόλυτα λανθασμένο τρόπο. Είναι ικανοί να φτάσουν σε σημείο να απαγορεύουν ξανά προβολές ταινιών του Κιούμπρικ, του Φελίνι, μέχρι του Hollywood και του Netflix και παράλληλα να απαγορευτεί το 90% της σύγχρονης -και όχι μόνο- μουσικής.
Όποιος τα γουστάρει όλα αυτά, ας μπει στο DeLorean time machine και ας ταξιδέψει πίσω στον χρόνο. Είναι και τυχερός, ξέρει ακριβώς την ημερομηνία που πρέπει να πληκτρολογήσει.
https://www.facebook.com/strawberrypillsband
https://www.instagram.com/antonis_konstantaras/
Πέρσι, τέτοια εποχή, είχαμε κυκλοφορήσει τη πρώτη μας δουλειά σαν μπάντα και ήμασταν καθοδόν για το πρώτο μας μίνι τουρ και με το που περάσαμε τα σύνορα της Βουλγαρίας μας ήρθε ενημέρωση ότι μπορεί να ακυρωθεί το λάιβ στη Θεσσαλονίκη, της επόμενης μέρας, γιατί εμφανίστηκε το πρώτο «κρούσμα» στην Ελλάδα. Γελάγαμε με τις υπερβολές των πρώτων αντιδράσεων, αλλά και με τις υπερβολές των οικογενειών, που μας ζητούσαν να φέρουμε μάσκες και γάντια καθώς γυρνούσαμε γιατί στην Αθήνα είχαν τελειώσει! Ένα χρόνο μετά, κάνοντας έναν απολογισμό για μια περίοδο σκληρής καραντίνας, για ένα χρόνο σκληρής αστυνόμευσης στα σώματα και τα μυαλά μας, ένα χρόνο πανικού και ένα χρόνο να λέμε “έλα υπερβολές, σιγά μη γίνει” και τελικά να γίνεται, σκεφτόμαστε το πόσο κλισέ ήταν όλη αυτή η αισιοδοξία.
Βέβαια, μέσα σε αυτές τις ζοφερές συνθήκες, σταθήκαμε κάπως τυχερές/οι και μπορέσαμε και να δώσουμε συναυλίες για να στηρίξουμε χώρους και εγχειρήματα αλλά και να συνθέσουμε και να ηχογραφήσουμε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ μας, το οποίο μιλάει ακριβώς για αυτή τη χρονιά και το πώς βιώθηκε από εμάς, έναν δίσκο που αν φτάσει στα αυτιά της κάθε κυβερνητικής επιτροπής μπορεί, εν τέλει, να λογοκριθεί. Ένας χρόνος ζυμώσεων, αλλά και αποστάσεων, ένας χρόνος όπου σε προσωπικό και πολιτικο επίπεδο άλλαξαν πολλά. Ελπίζουμε να αλλάξουν ξανά, από τη δική μας όμως πλευρά αυτή τη φορά.
https://www.facebook.com/dramachine.athens
https://www.instagram.com/dramachinemustbestopped/
Το τελευταίο κανονικό live που έπινα χαλαρά ποτάκι και χαζογέλαγα με το crew πριν ανέβω στην σκηνή ήταν στις 28 Φεβρουαρίου 2020. Όσο κι αν φοβόμασταν αυτό που ερχόταν, δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε το μετά. Μετά τρέλα. Κρατάγαμε απόσταση για να προστατέψουμε τους δικούς μας ανθρώπους και η επαφή ήταν τα social media και τα web radios. Η συμφωνία ήταν να κάνουμε λίγο τους μαλ@κες, για να βρεθεί χρόνος ώστε η κυβέρνηση να ενισχύσει το σύστημα υγείας. Η συμφωνία έσπασε και αυτοί περνάγανε άσχετα με την πανδημία νομοσχέδια. Βρήκανε την ευκαιρία όσο μέναμε σπίτι. Οι μουσικές όμως μας κράταγαν σε επαφή. Κράταγαν τον σπόρο μέσα στον χειμώνα. Αυτό μάλλον δεν άρεσε στην κυβέρνηση. Βασικά, ποτέ δεν αρέσει σε καμία κυβέρνηση ό,τι της χαλάει το γλυκό, ειδικά όταν το γλυκό δεν είναι και τόσο…γλυκό.
Οι από πάνω είναι ύαινες, έχουν μάθει να δαγκώνουν όταν σε βρίσκουν κάτω. Μας βρήκαν κάτω και προσπάθησαν να μας αρπάξουν για τα καλά από το λαιμό. Από την Ισπανία και τον Pablo Hasel μέχρι τον μουσικό τρομονόμο στην Ελλάδα. Δεν θα τους περάσει. Δεν θα τους περάσει γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Όταν πάει να σε πιάσει ο άλλος από τον λαιμό, ή αυτός ή εσύ, ή αυτοί ή εμείς. Η τέχνη μας δεν είναι αρτίστα κάτω από μεγάλα φώτα, αλλά φωτογραφίες της ζωής. Όχι της ζωής των μεγαλέμπορων ναρκωτικών και των ρουφιάνων. Η τέχνη μας είναι φωτογραφίες της ζωής των εργαζόμενων, των καταπιεσμένων, των αδικημένων. Έχει βαθιές ρίζες και δεν θα τις ξεριζώσει καμιά πλατφόρμα μονοπώλιο, κανένας μπάτσος και κανένας νόμος. Μόνο ο λαός μπορεί να ξεριζώσει ό,τι φύτεψε. Ας μετρηθούμε…
https://www.instagram.com/iaminfinik/
Η πανδημία με βρήκε πάνω στην ετοιμασία των γυρισμάτων του βιντεοκλίπ μου για “τα παιδιά του Γκλαμ”, τραγούδι από το soundtrack της ταινίας Dog της Γιάννας Αμερικάνου. Έχοντας 2 ακυρωμένες πτήσεις για Αθήνα ήταν πρωτοφανές ότι έπρεπε να δουλέψω με την παραγωγή από απόσταση. Μετά ακολούθησαν πολλές πρωτοφανείς καταστάσεις πάνω στη δουλειά μου σε όλες τις εκφάνσεις της μέχρι που οι ζωντανές εμφανίσεις έπαψαν δια παντός κι αυτό εξαφάνισε κάθε προσδοκία για όνειρα και σχέδια . Το κλίμα των περιορισμών, η αβεβαιότητα, η ανησυχία για αγαπημένα πρόσωπα, και ο θλιβερός απόηχος της απώλειας έγιναν η καθημερινότητά μας και αυτό δεν το λέω ως κάτι που συνηθίζεται. Αυτά τα συναισθήματα είναι δηλητήριο για τον άνθρωπο, όλες οι φοβίες στοιβαγμένες και χωρίς καμία διέξοδο εκτόνωσης . Θεωρώ ότι η διαχείριση της κατάστασης εδώ στο Βερολίνο ήταν αρκετά πιο υγιής αλλα και πάλι το γενικό πλαίσιο είχε το ίδιο αντίκτυπο. Τα νεύρα των ανθρώπων είναι τσακισμένα, σε οριακό σημείο και τα δικά μου. Όλο αυτόν τον καιρό εχω αφοσιωθεί πέρα από τη διδασκαλία πιάνου, που είναι η παράλληλη δουλειά μου, σε διάφορες μεθόδους για να μην το χάσω. Η προετοιμασία του νέου μου δίσκου που έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβριο ήταν σίγουρα μια από αυτές καθώς και άλλες πνευματικές ασκήσεις που εφαρμόζω στη μέρα μου. Ταυτόχρονα όμως με όλο το πράγμα να πηγαίνει κατά διαόλου ενημερωνόμουν για τις εξελίξεις κι εδώ και στην Ελλάδα, τα σοσιαλ μίντια άκρως αποκαρδιωτικά, οι ειδήσεις παντελώς κατευθυνόμενες. Είναι σαν μέσα από τη στασιμότητα να ανέβηκε στην επιφάνεια όλη η σαπίλα και η μούχλα που είχε κάτσει και είχε γίνει καθεστώς για χρόνια από την πολιτική ως την κοινωνία και αντίστροφα. Το αποκορύφωμα με το επίμαχο άρθρο για τις υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων που ποινικοποιεί περιεχόμενο με υποκίνηση βίας και ρητορικής μίσους είναι κάτι που δείχνει σε πρώτη ανάγνωση καλοπροαίρετο αλλά μάλλον πολύ επικίνδυνο σαν εργαλείο καθώς μέσα από τα ανοικτά παράθυρα της νομοθεσίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν από την εκάστοτε συντηρητική εξουσία εν προκειμένω απέναντι σε ανατρεπτικές μορφές Τέχνης φέρει πειν. Τα τραγούδια και οι τέχνες εν γένει ανήκουν στη σφαίρα του φαντασιακού. Το να δεις μια ταινία που πέφτει πιστολίδι, και σκοτώνονται ή σφάζονται ή αποκεφαλίζονται πχ δε σημαίνει επ ουδενί ότι σε υποκινεί να κάνεις αυτό που βλέπεις. Έτσι και με τα τραγούδια, η μουσική είναι ψυχαγωγία, υγιής πνευματική πρόκληση, εσωτερική ανάταση και πολύ περισσότερο από άλλες τέχνες μια εκτόνωση, ή επίσης ιστορική μνήμη. Από κει και πέρα υπάρχουν απλώς τραγούδια που τα ακούς και είναι σαν να τρως χυλωμένες φακιές και τραγούδια που θες να τα ξανακούς και να σου κάνουν παρέα. Όταν οι άνθρωποι τραγουδάνε “πότε θα κάνει ξαστεριά να πάρω το τουφέκι μου” δεν έχουν ο καθένας από μια καραμπίνα στο σπίτι τους. Και αν έχουν και περιμένουν σε ένα τόπο που δεν πέφτουν βόμβες απ τον ουρανό πότε θα κάνει ξαστεριά για να τη βγάλουν έξω και να γαζώνουν κόσμο που δε χωνεύουν, τότε αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι είτε υπήρχε το τραγούδι είτε όχι. Δηλαδη αντί η πολιτεία να φροντίσει να υπάρχει περισσότερος πνευματικός πλούτος, δυνατότητα κάθε έκφρασης κυρίως και περισσότερο μέσα από τις Τέχνες, στήριξη σε πολυπολιτισμικές εκδηλώσεις, ώστε να διαλύεται η ξενοφοβία, να οξύνεται ο νους και η κριτική ικανότητα των ανθρώπων, να επαναπροσδιορίζονται οι αξίες σύμφωνα με την πρόοδο του ανθρώπου, περιορίζει και προβαίνει σε έλεγχο κάθε “προκλητικής” έκφρασης για να προλάβει τον κάθε πορωμένο και φανατικό. Δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί τους μακελάρηδες του Μπατακλαν. Θωρώ γιαυτό ακριβώς πως τέτοιου είδους νομοσχέδια ενισχύουν και δικαιώνουν τη φιλοσοφία των εξτρεμιστών παρά προστατεύουν από αυτούς, μετατοπίζοντας τις πολιτικές ευθύνες, τις επιπτώσεις πολιτικών πρακτικών και της πολεμικής βιομηχανίας, που είναι οι πραγματικοί υποκινητές εχθροπραξιών, σταδιακά στις ανοικτές πλατφόρμες και στις καλλιτεχνικές μορφές έκφρασης. Εμένα για παράδειγμα δε μου αρέσει καθόλου ο στίχος της μεηνστριμ ελληνικής τραπ, τον θεωρώ fake επειδή είναι μια κακή μετάφραση από την αμερικανική τραπ που στην νέα ελληνική γλώσσα λόγω της βαθιάς προκατάληψης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη γυναίκα έχει εντελώς υποτιμητική και σεξιστική χροιά . Δε θέλω να απαγορευτούν αυτά τα τραγούδια όμως, προτιμώ να κρίνονται κάθε μέρα για το πόσο κακή έμπνευση έχουν. Το ότι υπάρχει κόσμος που αποθεώνει αυτούς τους δημιουργούς και τους κάνει διάσημους έχει να κάνει με το τι αυτοί και το lifestyle τους αντανακλά στους ακροατές τους. Άρα το πρόβλημα είναι από πριν εκεί. Τα τραγούδια από μόνα τους δεν κάνουν τίποτα.
Με την πρωτοβουλία κάποιων διαφορετικών μουσικών σχημάτων και εγχώριων καλλιτεχνών στην Ελλάδα του πιο υπόγειου ήχου, συμμετείχα με το side band μου τους Sequence Theory Prοject, σε μια συλλογή στο Bandcamp η οποία δημιουργήθηκε ως αντίδραση σε αυτή τη φίμωση και στις επόμενες που ίσως σχεδιάζονται. Προσφέραμε δηλαδή τραγούδια από τις δουλειές μας ώστε να διανεμηθεί η συλλογή με ελεύθερη προσφορά και όλα τα έσοδα να δοθούν στο “Ντουλάπι”, μια συλλογικότητα που προσφέρει βασικά αγαθά και βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Εδώ είναι το λινκ. https://artagainstcensorship.bandcamp.com/album/art-against-Censorship-compilation
https://www.facebook.com/melentini.band
https://www.instagram.com/melentini/
Someone Who Isn’t Me- S.W.I.M. (dark/pop)
Lockdown, μια αισχρή λέξη που πια έγινε καθημερινότητα ως κατάσταση κρύβει μέσα στην όλη την κοινωνικοπολιτική σαπίλα και κατηφόρα. Αυτή η λέξη έχει αρχίσει να απλώνεται σε όλους τους τομείς κ δυστυχώς αυτά που ψηφίζονται “για να διαφυλάξουν τάχα μου τη δημόσια υγεία” ήρθαν για να μείνουν. Η υγεία ξεκινάει από το μυαλό, να μη το ξεχνάμε! Νομίζω είμαστε όλες και όλοι σε σοκ αυτή τη στιγμή και περιμένουμε τα χειρότερα και όποιος επιλέγει να μην το βλέπει να έρχεται, εθελοτυφλεί.
Μας πονάει βαθύτατα να περπατάμε στους δρόμους και σε κάθε γωνία (κυριολεκτικά) στο κέντρο της Αθήνας να βλέπεις αστυνομικούς ντυμένους σαν αστακούς και κλούβες, με όπλα στο χέρι λες και έχουμε δικτατορία. Ή μήπως έχουμε; Αν κάνεις μια βόλτα μετά τις 9 το μόνο που συναντάει στους δρόμους είναι delivery και αστυνομία. Όλη αυτή κατάσταση που βιώνουμε, έρχεται να ῾κουμπώσει῾ με τον τρομονόμο στην τέχνη που πάνε τώρα να περάσουνε…είμαστε εναντίον της λογοκρισίας στην τέχνη. Με γενικότητες τύπου «αδικήματα γενικής διακινδύνευσης», «κατά της κοινής ειρήνης». αποδεικνύεται πως το γενικότερο κυβερνητικό έργο είναι αυτό του αυταρχισμού, του ελέγχου και της καταστολής και αφορά όλους μας.
Ζούμε μια δυστοπία. Σε παγκόσμιο επίπεδο. Που μόνο αισιόδοξο δεν είναι.
Το Graveyards, το τελευταίο μας κομμάτι και βιντεοκλίπ βγήκε από αυτή την ανάγκη μας να ουρλιάξουμε. Από τον περασμένο Μάρτη γυρίσαμε μια μικρού μήκους ταινία, 2 βιντεοκλιπ, έχουμε γράψει τουλάχιστον δυο καινούριους δίσκους, μιξάρουμε τον δεύτερο και δε θα σταματήσουμε να δημιουργούμε για χατήρι κανενός. Δε θα φιμωθούμε.
http://www.swimtheband.com
http://www.facebook.com/swimtheband
http://www.instagram.com/swimtheband
http://www.bandcamp.com/swimtheband
There’s a war goin’ on outside, no man is safe from, γράφουν οι mobb deep και δεν γίνεται να μην το νιώθουμε κλειδωμένοι σχεδόν έναν χρόνο σε σπίτι με εφήμερα διαλλείματα προαυλισμού. Το lockdown, όμως, είναι ένα μικρό κομμάτι στο συνολικό κλείδωμα που νιώθουμε όταν οι μπάτσοι έχουν καταλάβει τις πόλεις μας, όταν διαρκώς φοβόμαστε αν θα είναι καλά σωματικά ή ψυχικά οι δικοί μας άνθρωποι. Μέσα σε αυτό ήρθε να προστεθεί και η ασφυξία που νιώθει κάποιος όταν του κλείνει το στόμα η εξουσία. Οι ανατρεπτικοί στίχοι μας, η ανατρεπτική τέχνη μας και οι ανατρεπτικές κοινότητές μας είναι καθοριστική ανάσα για να την παλεύουμε και με το νομοσχέδιο που ψήφισαν θέλουν να μας την στερήσουν. Προσωπικά, η καθημερινή ρουτίνα “8ωρο-απαγόρευση κυκλοφορίας” ένιωθα να μου σκοτώνει το vibe και σε πείσμα του να μην βγω παραιτημένος, προσπάθησα αυτό τον χρόνο να πιέσω τον εαυτό μου να μην σταματήσω να γράφω όσο πιο πολύ μουσική γίνεται και να σπρώχνω και τους συνεργάτες μου να μην πέσουν στην παγίδα. Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από την στήριξη που σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι. Γι’αυτό θα σταθούμε στο πλευρό του Pablo Hasel και κάθε καλλιτέχνη ή μη που διώκεται για τις ιδέες του σε αυτή την εποχή δυστοπίας. Δεν θα αφήσουμε κανέναν μόνο του, δεν θα αφήσουμε καμία μόνη της. These evil streets are rough and all we got is us.
https://www.facebook.com/voxpopulibreaks
https://www.instagram.com/voxpopuli.kindofhiphopartist/
Ακολουθεί η Playlist με όλα τα τραγούδια που πρότειναν για τις 366 μέρες λοκντάουν: