Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πέδρο Αλμαδοβάρ εμπνέεται από τη μητρότητα αλλά και τη γυναικεία φύση, θέση και σεξουαλικότητα. Tόσο στο «Όλα για τη μητέρα μου»(1999), ταινία-ύμνος στη μητρότητα, όσο και στην πιο πρόσφατη ταινία του «Julieta»(2016), και φέτος στο «Παράλληλες μητέρες», ο σκηνοθέτης δημιουργεί πάνω στη γυναικεία προσωπικότητα και τον μητρικό ρόλο φανερώνοντας στον θεατή τις διάφορες εκφάνσεις του.
Στις «Παράλληλες μητέρες» ωστόσο, ταυτόχρονα με το ζήτημα της μητρότητας, την πολυπλοκότητα της σχέσης μάνας-κόρης και τον γυναικείο αγώνα για παγίωση της ανεξάρτητης και αποδεσμευμένης ζωής από την αντρική παρουσία, ξεδιπλώνεται ένα βαθιά πολιτικό θέμα, αυτό του Ισπανικού Εμφυλίου.
Την πρωταγωνίστρια Τζάνις (Πενέλοπε Κρουζ), σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, την απασχολεί να βρεθεί ο ομαδικός τάφος με τα πτώματα των εκτελεσθέντων Δημοκρατικών του Ισπανικου Εμφυλίου, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται θαμμένος ο παππούς της. Μένει έγκυος από τον παντρεμένο ανθρωπολόγο που αναζητά τον τάφο και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, άλλωστε όπως λέει, πλησιάζει τα 40 και δεν ξέρει αν θα έχει κι άλλη ευκαιρία, άλλωστε και στην οικογένειά της είναι παράδοση οι γυναίκες να μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά, το ίδιο συνέβη και στη γιαγιά και στη μαμά της. Η Πενέλοπε Κρουζ ενσαρκώνει μια χαρακτηριστική αλμαδοβαρική ηρωίδα, γεμάτη πείσμα και πάθος, έτοιμη να ρισκάρει τα πάντα και να θυσιάσει την ίδια της την ευτυχία για την αλήθεια της ταυτότητας της κόρης της όταν γεννιούνται μέσα της ερωτηματικά.
Η 2η πρωταγωνίστρια του Αλμαδοβάρ είναι η 2η μητέρα, η Άννα (Μιλένα Σμιτ), χωρίς πατέρα για το παιδί της και αυτή, γεννάει στο ίδιο μαιευτήριο και την ίδια μέρα με την Τζάνις, είναι όμως 20 χρόνια νεότερη και ακόμα πιο μόνη και φοβισμένη. Ένα έφηβο σχεδόν κορίτσι, πληγωμένο και παραμελημένο από μητέρα και ακόμα πιο πικραμένο από πατέρα, βρίσκει στο πρόσωπο της Τζάνης από την πρώτη κιόλας μέρα της γνωριμίας τους, την ηρεμία, τη ζεστασιά, τη φροντίδα που πάντα της έλειπαν. Προσπαθεί να μεγαλώσει και εκείνη την κόρη της μόνης της χωρίς καμία στήριξη, μέχρι που ένα ατυχές συμβάν περιπλέκει τα πάντα και κάνει τον δεσμό των δύο γυναικών ακόμα πιο δυνατό. Δυο γυναίκες μόνες και πληγωμένες η καθεμιά για τους δικούς της λόγους χωριστά, και μαζί για τον ίδιο.
Το δράμα των δύο γυναικών συνυπάρχει με την έντονη επιθυμία της Τζάνις να βρει το νεκρό σώμα του παππού της, και να έρθει πιο κοντά στις ρίζες της. Πιεσμένη και δυστυχισμένη αισθάνεται ασφάλεια κόντα στον πατέρα του παιδιού της που χωρισμένος πια, νιώθει έτοιμος να τη στηρίξει. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ενώ η Άννα φαίνεται να μην έχει κανέναν ανάγκη και να ξεπερνάει τον εαυτό της για να σταθεί στα πόδια της, η Τζάνις δίνει την αίσθηση ότι της λείπει η αντρική στήριξη, ίσως γιατί και η ίδια μεγάλωσε χωρίς πατέρα.
Δύο δυναμικές γυναίκες, με τις αδυναμίες και τα πάθη τους, ενώνουν τις ζωές τους φέρνοντας τον θεατή κοντά στο μεγαλείο της μητρικής αγάπης, στη γυναικεία αλληλεγγύη και την αγάπη για τις ρίζες και την ιστορία του τόπου, ειδικά όταν αυτή έχει τόσο μεγάλο πολιτικό βάρος, αλλά και τις συνέπειες του ιστορικού τραύματος.
Παρά το γεγονός ότι οι δύο παράλληλες υποθέσεις, αυτή του κύριου κορμού της ταινίας του Αλμαδοβάρ, τι θα συμβεί δηλαδή με τις δύο «παράλληλες μητέρες» και τη σύνδεση τους, και η άλλη, η πολιτικά φορτισμένη, αυτή του ιστορικού παρελθόντος, δεν παρουσιάζονται ως αναπόσπαστο κομμάτι η μία της άλλης, αλλά ξετυλίγονται σαν ανεξάρτητες υποθέσεις που συνυπάρχουν στο ίδιο φιλμ, η ταινία δεν παύει στο σύνολό της είναι από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων του σκηνοθέτη. Τα χρώματα και οι εικόνες για άλλη μια φορά εντυπωσιάζουν και οι ερμηνείες την απογειώνουν.