Η ομάδα του LSS αναπολεί εν όψει Χριστουγέννων διάφορες ταινίες που ταιριάζουν (ή και όχι) στην εποχή.
Edward scissorhands (1990)
Η ταινία του Tim Burton που ανέδειξε τον Johnny Depp και την Winona Rider ως εναλλακτικά icons των ’90s, είναι κάτι παραπάνω από μια γλυκόπικρη κριτική στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Συνδυάζοντας μια gothic οπτική, η ιστορία που εκτυλίσσεται σαν παραμύθι διατηρεί το χιούμορ και την ειρωνία της παρά τα διάφορα δραματικά στοιχεία.
Ο Ψαλιδοχέρης είναι μόνος εξαιτίας της αποκρουστικής του εμφάνισης, όμως για τους κατοίκους των προαστίων που τον απομονώνουν, η “ασχήμια” βρίσκεται μέσα τους. Αυτή η επετειακή προβολή της ταινίας την μέρα των Χριστουγέννων ίσως να προσπαθεί να επικαλεστεί τον αγνό, παιδικό εαυτό μας και να ικανοποιήσει την ρομαντική πεποίθηση ότι η αγάπη ξεπερνά τα στενά όρια της πραγματικότητας και εδράζεται στην καθολική αποδοχή του Άλλου, μέχρις ότου να μας ξεσκίσει (και να μας πετσοκόψει) ολοκληρωτικά.
~Έφη Καραχάλιου
Home alone (1990)
Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με τρία αδέρφια έμαθα να εκτιμώ πολύ την μοναξιά μου. Το Home Alone ήταν φαντασίωση για εμένα. Ένα παιδί βλέπει την ευχή του να πραγματοποιείται, ξεφορτώνεται όλη την ομολογουμένως τεράστια οικογένειά του, ανεξαρτητοποιείται, εξασφαλίζει φαγητό για τον εαυτό του, τα βάζει με τους κακοποιούς που θέλουν να ληστέψουν το σπίτι του. Μία πορεία προς την ενηλικίωση. Και φυσικά ποιος μετά από λίγη επανάσταση δεν θέλει να επιστρέψει στην αγκαλιά της μαμάς του; Και όλα αυτά σε χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα, για να υπογραμμίσει το κόνσπετ της μοναξιάς. Γιατί πότε αισθάνεται κανείς περισσότερη μοναξιά αν όχι τα Χριστούγεννα; Μία ταινία που έχω δει αμέτρητες φορές. Νοσταλγική, γλυκιά, αστεία. Πολύ αστεία. Από τις αγαπημένες μου ταινίες. Χριστουγεννιάτικες και μη, έχει αναχθεί σε κλασική απόλαυση αυτή την εποχή του χρόνου.
~Αθηνά Κοτσώνα
Tangerine (2015)
Αν υπάρχει μια ταινία που προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να αποδομήσει κάθε πτυχή του πνεύματος των Χριστουγέννων, αυτή είναι το Tangerine (2015) του Sean Baker (γνωστού κυρίως από το Florida Project).
Η πλοκή εκτυλίσσεται στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ ανήμερα των Χριστουγέννων του 2014 και περιστρέφεται γύρω από μία τρανς σεξεργάτρια η οποία μόλις αποφυλακίστηκε και μαθαίνει πως το αγόρι της (ο οποίος είναι νταβατζής) δεν ήταν και τόσο πιστός όλο αυτό το διάστημα. Σε έξαλλη κατάσταση αρχίζει να ψάχνει το αγόρι της και την τύπισσα που την κεράτωσε.
Από μία χριστουγεννιάτικη ταινία περιμένεις να δεις οικογενειακό κλίμα, και κλίμα ομοψυχίας. Οι χαρακτήρες του Tangerine όμως δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς καθωσπρέπει οικογενειάρχες άλλα άνθρωποι του περιθωρίου. Είναι μία ταινία γεμάτη οργή που συνεχώς συσσωρεύεται. Είναι μια ταινία που φαίνεται να αποδέχεται ότι μια σειρά από πράγματα στην κοινωνία μας είναι επιτέλεση. Από το φύλο και την σεξουαλικότητα μέχρι τους κοινωνικούς μας ρόλους. Η διάχυτη αυτή ένταση βέβαια δεν καταλήγει να επιλύεται μέσα από ξεσπάσματα που έχουμε δει σε αντίστοιχες περιπτώσεις (με πιο κλασικό παράδειγμα κατ’ εμέ το Do the Right Thing του Spike Lee), και στο τέλος μένεις με την εντύπωση ότι η κάθαρση μάλλον δεν έχει επέλθει. Αλλά υποθέτω δεν γίνεται πάντα να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα με πέτρες και καμένες τράπεζες.
~Γιάννης Μυκωνιάτης
Μικρές Κυρίες (1994)
Το μήνα των Χριστουγέννων έχουμε όλες και όλοι νομίζω συνηθίσει, να μας κάνουν παρέα στην μελαγχολία, τα αισθήματα και τα συναισθήματα των ημερών, τα αλκοόλ και τα ξενύχτια, ταινίες που μας αγγίζουν με έναν πολύ ιδιαίτερο δικό τους τρόπο. Η βεντάλια εδώ ανοίγει από το χιούμορ στο cringe, από το παιδικό και το νοσταλγικό στο ρομαντικό και το τελεσμένο ερωτικό. Μια από τις προσωπικά αγαπημένες μου χριστουγεννιάτικου πλαισίου ταινίες, που ακροθιγώς ακουμπάνε όλες τις παραπάνω συναισθηματικές καταστάσεις και μεταπτώσεις είναι οι Μικρές Κυρίες. Αναφέρομαι βασικά στην παλιά κλασική έκδοση του 1994 , που με συντρόφευε μικρή στον καναπέ την ώρα του μεσημεριανού ύπνου των μεγάλων. Ωστόσο και η νέα πρόσφατη εκδοχή του 2019 και της ταλαντούχας και σεναριογραφικά πολύ δυνατής Γκρέτα Γκεργουιγκ, παρουσιάζει και εκείνη το δικό της ενδιαφέρον.
Η ταινία αναφέρεται στην κλασική ιστορία ,που έχει μεταφερθεί από το ομώνυμο βιβλίο. Ενέχει το αισθαντικό πλαίσιο εποχής και αποπνέει μια ωραία μυρωδιά χριστουγεννιατικής νοσταλγίας. Οι δυναμικές ηρωίδες και οι διαφορετικές πορείες που χαράζει η κάθε μια σου εξάπτουν φαντασία και δημιουργικότητα και σε ωθούν γλυκά προς την αποτίμηση παλαιών ονείρων, στόχων , σχέσεων και στην δημιουργία νέων, που θα έρθουν μαζί με την έλευση της νέας χρονιάς.
~Μαριάννα Μιχάλα
