“Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο” και η κρυφή ζωή τριών ανθρώπων στην αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου.
Η Άννα, ένα 12χρονο κορίτσι, ο Ζουζέπ ένας 56χρονος συνταξιούχος και η Λύντια, μία 29χρονη καθηγήτρια βρέθηκαν συνεπιβάτες την ώρα του τροχαίου που παρά λίγο να κοστίσει τις ζωές τους. Ενώ βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση, οι συγγενείς τους πασχίζουν στην αίθουσα αναμονής. Ωρυόμενοι και καχύποπτοι, με τους δικούς τους ανθρώπους στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου, κρεμασμένοι από τα μασημένα λόγια των γιατρών, ξετυλίγουν το κουβάρι της παράξενης συγκυρίας. Πώς βρέθηκε στο μοιραίο αμάξι το παράδοξο τρίο; Με τι προορισμό; Ποιες οι μεταξύ τους σχέσεις;
«Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο», μία σεξιστική και παρωχημένη αντίληψη, ο τίτλος αλλά και καταλύτης του έργου. Πώς μπορεί μία φράση τόσο αδύναμα να δικαιολογεί την γονεϊκή απουσία; Πίσω από πόσες τέτοιες φράσεις κρυβόμαστε από τα παιδιά μας; Μία μάνα που ελάχιστα ξέρει την κόρη της, μία κόρη που ελάχιστα ξέρει τον πατέρα της, το αν θα έχουν χρόνο για λύτρωση, αβέβαιο. «Δεν σου ζητάνε ταυτότητα για να γίνεις γονιός». Πόσο ανατριχιαστικά εύστοχη αυτή η φράση δεδομένων και των όσων συμβαίνουν σήμερα στην Πάτρα. Αυτή τη φράση τη σκεφτόμουν όλο το βράδυ και θα μου επιτραπεί ένα κοινωνικό σχόλιο. Για να υιοθετήσει κανείς ένα παιδί θα πρέπει να πληροί κάποιες προδιαγραφές, θα πρέπει να πιστοποιηθεί ως ικανός/-ή από ψυχιάτρους και κοινωνικούς λειτουργούς. Για να γεννήσει κανείς ένα παιδί τα πράγματα είναι απλούστερα. Πηδιέται. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά η ικανότητά σου να αναπαραχθείς καταφανώς αξιολογείται θετικά και πριμοδοτείται από το σύστημα, αφού στην περίπτωση αυτή η απόκτηση της εν τοις πράγμασι γονεϊκής ιδιότητας είναι εν πολλοίς απροϋπόθετη. Τι είναι το θέατρο αν όχι καταλύτης της σκέψης;
Είναι ένα έργο σύγχρονο, ρεαλιστικό, απαλά ψυχογραφικό προς υπογράμμιση των κοινωνικών του σχολίων. Έχει μυστήριο, έχει ανατροπές.
Ερμηνευτικά είναι άρτιο. Η Βάγια Ματαφτσή, δύσπιστη, ντόμπρα επιθετική και ειρωνική, καμουφλάρει την ανησυχία και τον σπαραγμό της και βλέπει το αφήγημα του απόλυτου ελέγχου που έχει πλάσει για τον εαυτό της να καταρρέει. Η Νίνα Λαμπριανίδη, μία αμήχανη κόρη, μίας απούσας μάνας, με μία αμήχανη σχέση με την πατέρα της, την οποία δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τώρα που εκείνος βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου. Ο Αντώνης Γιαννακός στο ρόλο ενός παθιασμένου αλλά μουδιασμένου προσωρινά ανθρώπου.
Προς όλους τους γονείς του κόσμου: «Γιατί τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο;»
Μία παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο- Θέατρο 104
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Αντώνης Γιαννακός, Νίνα Λαμπριανίδη, Βάγια Ματαφτσή
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ-Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Καράπτη
Σκηνογραφία: Ελεονώρα Καραβάνη
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου