Οι αδερφοί Russo ξεφεύγουν από τις ταινίες Marvel και δημιουργούν ένα multiverse με κέντρο την απολαυστική Michelle Yeoh (Τίγρης και Δράκος).
Ένα καθαριστήριο με κακή οικονομική διαχείριση, ένας άβουλος σύζυγος, ο αυστηρός πατέρας και η ατίθαση κόρη: όλα αυτά καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά η Evelyn, μια ασιάτισσα που μετανάστευσε στην Αμερική για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Κάπου ανάμεσα στις στοίβες ρούχων και λογαριασμών, τα σχέδιά της ναυάγησαν και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει την δύστροπη εφοριακό που ετοιμάζεται να της δώσει το τελειωτικό χτύπημα.
Είναι ενδιαφέρον το πώς η επιστημονική φαντασία των πολλαπλών συμπάντων και των παράλληλων διαστάσεων (multiverse) συνδέεται με την σκληρή πραγματικότητα της μετανάστευσης σε μια δυτική χώρα, της σύγκρουσης των πολιτισμικών αναφορών, του επικοινωνιακού εμποδίου της γλώσσας. Το στοιχείο του χιούμορ και της φόρμας των ταινιών δράσης που φαίνεται πως κατέχουν οι αδερφοί Russo με το Marvel Cinematic Universe (MCU) έρχεται να αναβαθμιστεί με meta στοιχεία αλλά και υπαρξιακές, νιχιλιστικές αποχρώσεις. Ο γολγοθάς της πρωταγωνίστριας προφανώς δεν είναι τόσο γυαλιστερός όσο οι πανοπλίες των υπερηρώων του Captain America ή του Iron Man, ωστόσο οι αδερφοί Russo καταφέρνουν με ένα τρόπο να μην βυθίσουν την ιστορία στην μελαγχολία και έτσι διατηρείται ο εκκεντρικός, πολύχρωμος και διασκεδαστικός τόνος του MCU που αποσβένει τις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές.
Κεντρικό ρόλο στην επιτυχία της ταινίας καταλαμβάνει η αειθαλής Michelle Yeoh με μια εντυπωσιακή καριέρα στον ασιατικό κινηματογράφο που παίρνει πραγματικό το ρίσκο του να τσαλακωθεί και να υπηρετήσει μέχρι τέλους το αλλόκοτο και αισθητικά πολυσυλλεκτικό όραμα της ταινίας. Παρά το ότι το πρώτο μισό έχει κάποια ζητήματα στο ρυθμό της πλοκής, το τελευταίο μισάωρο των δυο και κάτι ωρών αποζημιώνει τις όποιες ατέλειες, με μια δραματική κορύφωση που δύσκολα περιμένεις με βάση τον υπόλοιπο χαρακτήρα της ταινίας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η πρωτοτυπία της ταινίας, που την καθιστά τόσο σύγχρονη και ρεαλιστική, παρά το τέχνασμα των παράλληλων συμπάντων. Είναι βασικά το αίσθημα της φυγής από την καταπιεστική καθημερινότητα του σύγχρονου καπιταλισμού που αγγίζει τον θεατή και τον ανακουφίζει και απελευθερώνει, όπως τα τελευταία λεπτά λίγο πριν τελειώσει η δουλειά την Παρασκευή και αρχίσει το Σαββατοκύριακο.
Σε καμία περίπτωση λοιπόν, ο διασκεδαστικός χαρακτήρας της ταινίας δεν αποκρύπτει ή εξωραΐζει τον πυρήνα της ιστορίας, παρά τον μετατρέπει έτσι ώστε να είναι περισσότερο αποδεκτός και να ταιριάζει στο σινεμά και την μαζική κουλτούρα που υπηρετούν οι αδερφοί Russo. Η Evelyn καλείται να σώσει το δικό της σύμπαν αλλά και όλα τα υπόλοιπα του multiverse όχι γιατί είναι η καλύτερη, αλλά γιατί είναι η χειρότερη δυνατή εκδοχή της: απογοητευμένη, παγιδευμένη και μόνιμα αγχωμένη. Το αίσθημα ανασφάλειας και η οικονομική δυσχέρεια την έχουν κάνει να τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς ανάμεσα στα πλυντήρια ρούχων του μαγαζιού και αυτός ο ασθματικός ρυθμός ζωής αποδίδεται πλήρως με το μοντάζ σε μια από τις πρώτες σκηνές.
Οι οικογενειακές σχέσεις φαίνεται να είναι εξίσου μεγάλο πρόβλημα στην ταινία, καθώς η σχέση μητέρας-κόρης χαρακτηρίζεται από ανταγωνισμό ενώ μεταξύ των δυο συζύγων από απογοήτευση. Η Evelyn δεν αποδέχεται ούτε τον άντρας της ούτε την κόρη της γιατί βασανίζεται από την ματαίωση του ονείρου της να γίνει γνωστή ηθοποιός και έτσι τίποτα δεν μοιάζει να την ικανοποιεί. Η δραματική κορύφωση στο τέλος θα αναδείξει μια διαφορετική πλευρά της και θα λειτουργήσει λυτρωτικά και για τον θεατή.