H φωτογραφία εξωφύλλου αποτελεί κομμάτι του εξωφύλλου του γαλλικού περιοδικού της mediapart με αφορμή την αστυνομική βία.
Οι απρόκλητες επιθέσεις της αστυνομίας και ιδιαίτερα τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης πυροδότησαν μια σειρά από σκίτσα και γραφιστικά σχέδια, που διακινήθηκαν γρήγορα σε όλο το “κακό” διαδίκτυο. Η μαζικότητα που προκύπτει από την οικουμενικότητα της εικόνας προκάλεσε με τον τρόπο της φθορά στο αφήγημα περί “ασφάλειας” και “προστασίας”. Πέρα από τα πινέλα και τα πενάκια, οι ίδιοι/ες οι δημιουργοί έχουν πολλά να σχολιάσουν για τα τεκτενόμενα, ενώ τα περισσότερα από τα έργα τους για το #artvspolicebrutality θα τα βρείτε στο facebook group-πενάκια εναντίον γκλομπ.
John Antono
Η αστυνομική βία και αυθαιρεσία αποτελεί μια διαχρονική συνιστώσα του ελληνικού
κράτους προκειμένου να καταστείλει τον «εσωτερικό εχθρό». Καθώς το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», λόγω και της υγειονομικής κρίσης, λαμβάνει τον χαρακτήρα κανονικότητας, η αστυνομία παίρνει ολοένα και πιο διευρυμένο ρόλο στη διαχείριση των κοινωνικών προβλημάτων. Ο φόβος της κρατικής καταστολής γίνεται μέρος της
καθημερινότητάς μας και ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης. Ένα μικρό αλλά ακραίο δείγμα αυτής της πολιτικής επιλογής είδαμε πρόσφατα στη Νέα Σμύρνη, όπου το πορωμένο μίσος των ένστολων της Ομάδας Δράση εναλλασσόταν από το θράσος των πολιτικών τους προϊσταμένων. Υπό το βάρος αυτών των γεγονότων και των όσων ακολούθησαν, προέκυψε η ανάγκη για μια οργανωμένη διαδικτυακή αντίδραση των σκιτσογράφων, αλλά και άλλων καλλιτεχνών/ιδών. Με το hashtag #ArtVSPoliceBrutality,αλλά και στη σελίδα «Πενάκια εναντίον Γκλομπ», εκατοντάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανέβασαν δουλειές τους ενάντια στην καφρίλα των μονάδων καταστολής και την κυβερνητική της συγκάλυψη. Ως σκιτσογράφος που ειδικεύεται στην ανίερη τέχνη της πολιτικής γελοιογραφίας, συμμετείχα από την πρώτη μέρα σε αυτό, έχοντας την επίγνωση ότι τα μόνα όπλα που διαθέτω απέναντι στη βία και την ασυδοσία της εξουσίας είναι τα μολύβια, τα πενάκια και το χιούμορ.
www.johnantono.blogspot.com
FB Page: John Antono – Cartoonist
Kanellos Cob
Με αφορμή τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, θέλησα να αποτυπώσω την εικόνα που έχω για τη σχέση κράτους – αστυνομίας στις μέρες μας. Όσο πιο αντιλαϊκές, φιλελεύθερες και αντιδημοκρατικές οι πολιτικές αποφάσεις, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για προσφυγή στη βία για την επιβολή τους. Το κατάπτυστο διάγγελμα του Μητσοτάκη με αφορμή τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης καθώς και ο εκνευρισμός του, που μάζεψε τόσα αρνητικά likes, ήταν το κερασάκι. Μία κυβέρνηση κολλημένη με την εικόνα της, αδίστακτη, που καταστέλλει οτιδήποτε δεν ακολουθεί τις θατσερικές μεθόδους της.
https://www.facebook.com/kanelloscobb
Lussaki Tzo
Κατά κανόνα, στη δουλειά μου δεν σχολιάζω την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα– τουλάχιστον όχι με άμεσο τρόπο. Ήδη όμως από την αρχή της πανδημίας ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις σε πολλά επίπεδα κι έτσι, ήταν μάλλον απίθανο να μην επηρεαστεί η τέχνη μας από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Μέχρι πρότινος, οι αναφορές μου στη δουλειά μου για την πραγματικότητα που ζούμε τους τελευταίους μήνες με την πανδημία, την κακοδιαχείρισή της και την απροκάλυπτη κρατική καταστολή που αυτή επέφερε είχαν περισσότερο σκοπό να “ξορκίσουν το κακό” με ένα τρόπο χιουμοριστικό, αν θες, και λιγότερο απεγνωσμένο ή θυμωμένο. Ωστόσο, τα τελευταία γεγονότα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Συγκεκριμένα, αυτό που με ώθησε να ανταποκριθώ άμεσα στο κάλεσμα του Τασμάρ στο artvspolicebrutality, ήταν τα πρόσφατα περιστατικά αστυνομικής βίας σε πλατείες μέρα- μεσημέρι, παρουσία μικρών παιδιών που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή με τους γονείς τους ή ανθρώπων που έβγαζαν απλά βόλτα το κατοικίδιό τους. Δεν θέλω να φαντάζομαι πώς θα αντιδρούσα αν έβλεπα μπροστά μου και τέτοιες σκηνές αστυνομικής βαρβαρότητας. Γι’ αυτό, χρησιμοποίησα δύο χαρακτήρες από τα κόμικς μου, ένα αγοράκι και τον σκύλο του, για να φτιάξω το σκίτσο για το artvspolicebrutality.
https://www.facebook.com/lussakiart
https://www.instagram.com/lussy_tzo/
Νίκος Γιαμαλάκης (Malk)
“Το χειρότερο αποτέλεσμα που μπορεί να έχεις, είναι να μην καταγγείλεις τη βία που σου ασκήθηκε” μου είχε πει ένας γνωστός μου, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη. Με προβλημάτισε και το σκεφτόμουν αρκετό καιρό: να σκιτσάρω ή να μην σκιτσάρω κάτι σχετικό με το απεχθές φαινόμενο που σαρώνει ολόκληρη τη χώρα; Θα είχε, αλήθεια, κάποιο νόημα ή θα περνούσε απαρατήρητο; Τελικά την αφορμή μου έδωσε ο φίλος Σπύρος Δερβενιώτης, όταν με προσκάλεσε στην ομάδα φεισμπουκ “πενάκια εναντίον γκλοπ”. Εκεί τελικά , ανέβασα ένα παλιό μου Α/Μ σκίτσο που το χρωμάτισα ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό. Και δεν αρκέστηκα σε αυτό: Θυμήθηκα πως πριν δεκαετία είχα δημιουργήσει γελοιογραφίες πάνω στο ζήτημα της αστυνομικής/κρατικής βίας για το βρετανικό περιοδικό “Direct Action” (ήμουν συνεργάτης για 3 χρόνια) και τα ανέβασα κι αυτά ονλάιν. Η ανταπόκριση ήταν κάτι παραπάνω από θετική: Τελικά, το κοινωνικό-πολιτικό σκίτσο έχει ακόμη δύναμη και επιρροή στο σημερινό ευρύτερο κοινό. Ευτυχώς…
https://www.facebook.com/nikosmalk
https://www.instagram.com/nikos_malk/
Πάνος Ζάχαρης
Μου είναι δύσκολο να σφυρίζω μελωδίες όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια. Ή να ζωγραφίσω πράσινα λιβάδια ξερωγώ , όταν γύρω μου καίγεται το σύμπαν. Ευτυχώς αυτή την άποψη συμμερίζονται εκατοντάδες ταλεντάρες κι έχουν γεμίσει τα σόσιαλ με ζωγραφιστά πλακάτ, εικονογραφημένες προκηρύξεις ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα και την καταστολή. Κι αν για μια χούφτα πολιτικούς γελοιογράφους το να σκιτσάρουμε για τα θέματα αυτά είναι αυτονόητο, η πραγματική αξία της πρωτοβουλίας αυτής είναι τα σπουδαία σκίτσα ανθρώπων που συνήθως δεν επιλέγουν πολιτική θεματολόγια, αλλά σήμερα κρίνουν για να κριθούν.
Κι αν τα σκίτσα μας δεν θα αλλάξουν τον κόσμο, οι άνθρωποι που τα δημιουργούν, τα μοιράζονται ή ακόμα απλώς τα απολαμβάνουν, κάποια στιγμή θα το κάνουν. Με χάρτινες χρωματιστές ασπίδες απέναντι στα γκλοπ, σ’ αυτούς που τα κρατάνε αλλά κυρίως απέναντι στα αφεντικά τους . Κι αυτοί άλλωστε πολύχρωμοι είναι. Σήμερα φοράνε γαλάζια, χτες ροζ, και λίγο παλιότερα πράσινα.
https://www.facebook.com/TheWorkingDeadComic
https://www.instagram.com/panos.zacharis/
Αλέκα Καμπέρη
Στο κέντρο του κολάζ βρίσκεται αυτή η πολύ δυνατή φωτογραφία του μπάτσου που έχει πιάσει από τον λαιμό τον διαδηλωτή, από πορεία του ΠΆΜΕ και του ΚΚΕ τον Νοέμβριο. Αυτή η φωτογραφία ήταν η αφορμή για την δημιουργία του. Γιατί μου θύμισε έντονα, όχι καιρό πριν, τον δικό μου αναίτιο τραμπουκισμό από μπάτσο μέρα μεσημέρι στον λόφο του Στρέφη. Το βλέμμα αυτό και η αίσθηση εξουσίας, σαδισμού και μίσους, ήταν τα ίδια με τον μπάτσο του λόφου. Ο χώρος όλος του ανήκε εκείνη την ώρα. Και ο, τι υπήρχε σε αυτόν τον χώρο μπορούσε να το κατασπαράξει. Έτσι ένιωθε, όλο του το είναι αυτό φώναζε. Με τις ευλογίες του κράτους, φυσικά. Και φοβήθηκα. Και σιχάθηκα που φοβήθηκα, αλλά πώς να τα βάλεις με το τέρας;
Οπότε, πενάκι, πληκτρολόγιο, λίγο ελληνικο καλοκαιράκι και ασφυξία από καταστολή και κάπως έτσι ειρωνικά, ένιωσα λίγη από αντίδραση.
https://www.behance.net/Alecookie
https://www.facebook.com/aleka.kaberi
Instagram: alekakaberi
Τάσος Μαραγκός (Tasmar)
Η αστυνομική βία ,καταστολή και αυθαιρεσία δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Υπάρχει χρόνια τώρα και πάει χέρι χέρι με την εκάστοτε εξουσία.
Με το καθεστώς Μητσοτάκη όμως, από τον Ιούλιο του 2019, έχει περάσει σε καινούρια επίπεδα με κορύφωση τους τελευταίους μήνες όπου με πρόσχημα την καταπολέμηση της πανδημίας, αντί να επενδύουν σε υγειονομικά μέτρα, εξοπλισμό και προσωπικό, επενδύουν σε περαιτέρω εξοπλισμό της αστυνομίας, αστυνομοκρατία και καταστολή πέρα από τις «συνηθισμένες» μέχρι σήμερα γειτονιές.
Έτσι, σκέφτηκα ότι τώρα είναι η ώρα και η στιγμή να δράσουμε μαζικά όλοι οι καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες ενάντια σε αυτό τέρας που χρόνια υπάρχει αλλά πλέον ο Μητσοτάκης και ο Χρυσοχοΐδης το καλοταΐζουν και το έχουν αμολήσει σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
Κάπως έτσι, στις 14 Μαρτίου έκανα το σκίτσο που οι πένες και τα μολύβια επιτίθονται στο αστυνομικό τέρας και έκανα ένα δημόσιο κάλεσμα προς όλους τους καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες, όχι μόνο από το χώρο των κόμικς, να πάρουν θέση χρησιμοποιώντας όποια «όπλα» διαθέτουν, μολύβια, πινέλα, μελάνια, μουσικά όργανα, δημιουργική γραφή, υποκριτική, spray, φωτογραφία, οτιδήποτε και να δημιουργήσουν ένα ή και περισσότερα έργα και να το ανεβάσουν στα social media με το hashtag #ArtVsPoliceBrutality.
https://www.instagram.com/tasmar.cartoonist/
https://www.facebook.com/tasmar.cartoonist
https://twitter.com/tasmar_crtnst
Γιώργος Μικάλεφ
Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι μια «αξία» διαχρονική που δεν γνωρίζει σύνορα. Ζώντας σε μια δυστοπική πραγματικότητα η οποία μας επιβάλλεται με κάθε είδους καταστολή, η σιωπή σημαίνει συνενοχή. Ένας δημιουργός, δεν μπορεί να γυρίζει από την άλλη όταν βλέπει την βαρβαρότητα σε όλο της το χυδαίο μεγαλείο, ούτε να γλύφει τα χέρια της εξουσίας μπας και του πετάξει κανένα ξεροκόμματο. Το μεγαλείο αυτό της βαρβαρότητας, που στις μέρες μας είναι πάρα πολύ δύσκολο για την εξουσία να το κρύψει, όσο και αν ελέγχει τα μέσα, όση λογοκρισία και αν επιβάλλει. Η «πένα» του δημιουργού πρέπει να είναι ελεύθερη, το ίδιο και η σκέψη του. Είναι φυσικά δικαίωμα του να σιωπά… αλλά αν συνεχώς σιωπά και γυρίζει από την άλλη, κάποια στιγμή θα είναι το δικό του το κεφάλι που θα σπάει από το γκλομπ της εξουσίας, και δεν θα έχει δει καν από πού του ήρθε.
https://thepressproject.gr/author/giorgos-mikalef/
Γιώργος Παπαδάκης
Η κυβέρνηση τραβάει χαρτί απο 21 και καίγεται. Αυξάνοντας τη δόση βρωμόξυλου στο μείγμα της ελληνικής παραλλαγής του TINAm ( There Is No Alternative malakes ),o κυρ Μιχάλης της νέας δημοκρατίας, είναι σύμφωνα με το FORBES ίσως η πιο πετυχημένη παραδουλεύτρα της μεταπολίτευσης. Ο Πατούλης και η Πατούλενα μαζί σ΄ ένα σώμα κάνουνε την επιχρυσωμένη ανάγκη τους στα μούτρα μου. Ο κυρ Βαγγέλης, ο καραβοκύρης, κάνει ένα σταυρό ΝΑΑΑ ( με το συμπάθιο ), τσεκάρει τι νούμερο παπούτσι φοράω και μετράει τα πρωτοσέλιδα να δει ποιο τον έχει μεγαλύτερο. Στα μεσοδιαστήματα σκαλίζει στιχάκια σε κωλόχαρτο. Ο υπαρκτός σουρρεαλισμός τριγυρνάει ξεβράκωτος και τρέχω να τον μαντρώσω στο χαρτί, αδέξιος τσοπάνης. Το oρθό (ως απόληξη του παχέος εντέρου) είναι officially το ‘έμβλημα της ελληνικής πολιτείας. Το καζανάκι με κοιτάει απορημένο. Πώς στο διάολο θα ξεβουλώσει όλο αυτό;
Θανάσης Πετρόπουλος
Η κρατική καταστολή δεν είναι κάτι καινούριο ούτε έπεσε από τον ουρανό ξαφνικά, είναι ένα γεγονός, είναι κάτι το οποίο έχει βάψει με αίμα την ελληνική -και προφανώς όχι μόνο- ιστορία και το αίμα αυτό κατά καιρούς κάποια στιγμή νομοτελειακά βράζει και όταν κάτι βράζει, ξεχυλίζει – ξεχυλίζει και καίει αυτούς που την επιβάλλουν. Όταν η καταστολή τόσων χρόνων λοιπόν επιστρατεύεται πάνοπλη σε μια περίοδο απερίγραπτης αφαίρεσης συνταγματικών δικαιωμάτων με τη πρόφαση της επικίνδυνα βολικής πανδημίας που αφαιρεί το δικαίωμα αντίδρασης σε οτιδήποτε αντίθετο με αυτό που πρεσβεύει η Κυβέρνηση τότε πνίγεσαι κ θες να αντιδράσεις. Οι τρόποι να αντιδράσει κανείς είναι είτε να βγει -αντισυνταγματικώς παράνομα- στους δρόμους , είτε να χρησιμοποιήσει τα “όπλα” που διαθέτει. Εμείς τα όπλα που διαθέτουμε είναι τα πενάκια μας. Και αυτά επιστρατεύσαμε. Η Αστυνομία χτυπά απρόκλητα, αδικαιολόγητα, με ατιμωρησία και δε λογοδοτεί πραγματικά πουθενά. Αυτά και μόνο είναι αρκετά για να “χτυπήσουμε” και μεις με τα σκίτσα μας και αρκετά για να μη μείνουμε αμέτοχοι σε μια κοινωνική πραγματικότητα που πλέον έχει γίνει αφόρητη και πνίγει κάθε μορφής ελευθερία.