Ένα παλλόμενο ανθρώπινο ποτάμι πλημμύρισε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας το πρωί της Τετάρτης 7 Οκτωβρίου, ημέρα ανακοίνωσης της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για τη Χρυσή Αυγή. Από νωρίς οι συρμοί του μετρό κατέφταναν γεμάτοι στον σταθμό των Αμπελοκήπων. Πριν ακόμα αρχίσει η στάση εργασίας, που είχε προκηρυχθεί από τις 11:00, ο δρόμος μπροστά στο Εφετείο ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Στο αποκορύφωμά της, η διαδήλωση εκτεινόταν από τη συμβολή της λεωφόρου Αλεξάνδρας με τη λεωφόρο Κηφισίας μέχρι τη συμβολή με την οδό Ιπποκράτους.
Όταν μέσα στο «οχυρωμένο» με δεκάδες κλούβες της αστυνομίας Εφετείο ξεκινούσε η συνεδρίαση, η ετυμηγορία της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, που επί μήνες και χρόνια «ωρίμαζε» περισσότερο ή λιγότερο σιωπηλά στο εσωτερικό της, εκφραζόταν θριαμβευτικά και με λαμπρότητα: Είναι ένοχοι, οι ναζί στη φυλακή.
Η ανακοίνωση της απόφασης
Από ψηλά, πάνω από το παλλόμενο αντιφασιστικό ποτάμι φαίνονταν να ξεπροβάλλουν τα πανό των πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών πρωτοβουλιών, κινήσεων μεταναστών. Ανάμεσά τους, των Φοιτητικών Συλλόγων της Αθήνας, πρωτοβουλιών εργαζομένων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΝΑΡ-νΚΑ, του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, της ΚΕΕΡΦΑ, των ΚΚΕ (μ-λ) και ΜΛ ΚΚΕ, της οργάνωσης Ξεκίνημα, της πρωτοβουλίας «Δεν είναι αθώοι» και πλήθους άλλων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν πολλά αυτοσχέδια πανό και πλακάτ, ανθρώπων που θέλησαν να βρεθούν στον δρόμο και να εκφραστούν με δημιουργικότητα ενάντια στους ναζί και τον φασισμό. Και είναι αυτός ο αυθορμητισμός, που ενδημεί στις εξεγέρσεις, η πιο ατράνταχτη ένδειξη της έκτασης που έλαβε το αντιφασιστικό αίσθημα.
Όταν από τα μεγάφωνα δόθηκε η ενημέρωση ότι η συνεδρίαση μέσα στο Εφετείο αρχίζει η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Η ανακοίνωση της πρώτης καταδίκης, αυτής του Γιώργου Ρουπακιά και του Τάγματος Εφόδου της Νίκαιας έγινε δεκτή με επευφημίες. Τα συνεχή αντιφασιστικά συνθήματα διέκοπταν μόνο οι ομιλίες εκπροσώπων οργανώσεων και συλλογικοτήτων. Ακολούθησε η καταδίκη των κατηγορουμένων για την επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, στη συνέχεια για τους δράστες της επίθεσης κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Είχε φτάσει πια η ώρα για την πιο σημαντική απόφαση, αυτή για τον Νίκο Μιχαλολιάκο και την ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Όταν από τον εκφωνητή ακούστηκε το «ένοχος όπως κατηγορείται» για τον φύρερ και «εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή» μια συγκλονιστική ιαχή συντάραξε την Αθήνα, μια μίξη ζητωκραυγών, συνθημάτων, χειροκροτημάτων. Μια έκρηξη χαράς που κράτησε μόλις μερικά δευτερόλεπτα.
Η καταστολή
Ξαφνικά, οι διαδηλωτές που χειροκροτούσαν, αγκαλιάζονταν, χαίρονταν για τη δικαίωση αγώνων τόσων χρόνων, βρέθηκαν να καταβρέχονται από υδροφόρα της αστυνομίας, από ένα «κανόνι» νερού που έβαλλε πίσω από το τείχος των λεωφορείων της ΕΛΑΣ. Μέσα σε δευτερόλεπτα ξεκίνησε μία απίστευτη σε εύρος και αγριότητα επίθεση από τα ΜΑΤ: Χημικά και κρότου λάμψης μέσα στο ασφυκτικά συγκεντρωμένο πλήθος, επίθεση στα στενά προς τον Λυκαβηττό, συνεχείς ριπές νερού από τις υδροφόρες. Τα κανόνια νερού της αστυνομίας σάρωναν τους διαδηλωτές, κατέβρεχαν τα αντιφασιστικά πανό, ενώ η ατμόσφαιρα γινόταν αποπνικτική από τα χημικά. Η φωνή του εκφωνητή, που πριν λίγα δευτερόλεπτα είχε ανακοινώσει την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, πνιγόταν και έσβηνε από τα χημικά.
Η αστυνομία έσπασε τη διαδήλωση στα δύο: Τα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ και άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σπρώχτηκαν προς τον σταθμό του μετρό στους Αμπελόκηπους. Οι διαδηλωτές του αντιεξουσιαστικού χώρου απωθήθηκαν βίαια προς το Πεδίο του Άρεως, με συνεχείς ρίψεις νερού και δακρυγόνων. Τρεις αύρες όρμησαν από την οδό Λουκάρεως προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και κινήθηκαν με ταχύτητα κατά των διαδηλωτών, τους οποίους κυνήγησαν μέχρι τη συμβολή με τη Χαριλάου Τρικούπη. Λίγα λεπτά μετά την επίθεση, στον χώρο της μεγαλειώδους συγκέντρωσης βρίσκονταν ατάκτως ερριμμένα πλακάτ, αντιφασιστικά τρικάκια και προκηρύξεις, καθώς και υλικά των οδομαχιών που προηγήθηκαν. Οι τρεις αύρες της ΕΛΑΣ επέστρεφαν αργά προς την οδό Λουκάρεως, στην πιο αποκρουστική πραγμάτωση του «τείχους της δημοκρατίας», που μόλις είχε διαλύσει το πραγματικό αντιφασιστικό τείχος. Θα ακολουθούσε η προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης της μεθοδευμένης διάλυσης της διαδήλωσης, από τον αρμόδιο υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και μερίδα των ΜΜΕ. Διαχείριση αναγκαστικά «χοντροκομμένη», καθώς η επίθεση ήταν εντελώς απρόκλητη (το μόνο που προηγήθηκε ήταν η ρίψη τεσσάρων πλαστικών μπουκαλιών νερού προς κλούβα των ΜΑΤ), έλαβε χώρα τη στιγμή που τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της Ευρώπης και όχι μόνο είχαν το «βλέμμα» τους στραμμένο στο Εφετείο Αθηνών, ενώ θύματά της υπήρξαν και θεσμικοί παράγοντες, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Μια ιστορική ημέρα
Ανερυθρίαστα ο υπουργός ΠΡΟΠΟ στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter ισχυρίστηκε ότι η άγρια καταστολή προκλήθηκε από επίθεση «600 ατόμων»(!) με «150 μολότοφ»(!) προς τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Ισχυρισμό τον οποίον, βεβαίως, διαψεύδουν όχι μόνο οι χιλιάδες διαδηλωτές που ήταν μάρτυρες του απρόκλητου της αστυνομικής επίθεσης, αλλά και βίντεο πολλών ΜΜΕ, μεταξύ άλλων και του prin.gr. Η άγρια επίθεση της αστυνομίας ενδεχομένως ξάφνιασε τους διαδηλωτές λόγω της έκτασης, του απρόκλητου και της απροκάλυπτης σύνδεσης με την ετυμηγορία του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή. Δεν τους τρομοκράτησε ωστόσο: Μέχρι αργά το μεσημέρι η συγκέντρωση συνεχιζόταν έξω από το Εφετείο, ενώ η λεωφόρος Αλεξάνδρας παρέμενε κλειστή. Τα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ και άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πραγματοποίησαν διαδήλωση μέχρι τη Βουλή, καταγγέλλοντας την αστυνομική βία.
Με το σύνολο όσων έλαβαν χώρα, η 7η Οκτωβρίου 2020 θα καταγραφεί ως μία ιστορική ημέρα. Ιστορική για τη μεγαλειώδη αντιφασιστική συγκέντρωση, για την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης, και αποκαλυπτική για την «αλλαγή σκυτάλης» που επιχειρείται στους κόλπους του βαθέως κράτους: Πρακτικές των ταγμάτων εφόδου εφαρμόζονται ήδη από τα όργανα του «νόμου και της τάξης», ενώ αρθρογραφώντας λίγα 24ωρα πριν την ανακοίνωση της απόφασης ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επανέφερε τη θεωρία των «δύο άκρων». Όμως η «επίγευση» που μένει είναι αυτή της νίκης του αντιφασιστικού κινήματος. Και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ