Στο ζήτημα της πανδημίας και της νέας πραγματικότητας που έφερε ο κορωνοϊός SarsCov2, η κυβέρνηση μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί στον ίδιο φαύλο κύκλο που εγκλωβίζονται οι φοιτητές οι οποίοι διαβεβαιώνουν τους γονείς τους ότι αύριο-μεθαύριο παίρνουν πτυχίο ενώ χρωστούν τα μισά μαθήματα της σχολής.
Η επιμονή στον αυτοθαυμασμό για το «success story» της Άνοιξης το οποίο ως αφήγημα οικοδομούταν όροφο τον όροφο επί μήνες, ενόσω τα θεμέλια του οικοδομήματος κατέτρωγε αρχικά αργά, στη συνέχεια με εκθετικώς αυξανόμενη ταχύτητα, η ίδια η πραγματικότητα, οδήγησε σε μία τέτοια εκρηκτική αντίθεση μεταξύ αυτοεικόνας και πραγματικότητας που οποιαδήποτε παραδοχή, ακόμα και η ελάχιστη, σφαλμάτων στη διαχείριση της πανδημίας θα απειλούσε με κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα μαζί με τους αρχιτέκτονές του.
Όταν οι πρώτοι κλυδωνισμοί άρχισαν να γίνονται αισθητοί στους ψηλότερους ορόφους, μαρτυρώντας ότι τα θεμέλια συντρίβονται και επέρχεται η κατάρρευση, οι αρχιτέκτονες αντέδρασαν είτε κωφεύοντας (πάμε καλύτερα από άλλες χώρες κλπ) είτε αρνούμενοι πεισματικά την πραγματικότητα, «δραπετεύοντας» με κινήσεις και εξηγήσεις πανικού (φταίνε τα πάρτυ της νεολαίας, το ερωτικό καλοκαίρι, στα ΜΜΜ δεν μεταδίδεται ο κορωνοϊός). Όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι σοβάδες, ο πανικός εκτοξεύτηκε: Lockdown, πρόστιμα και ξύλο αδιακρίτως, αβέρτα λεφτά σε ιδιώτες μπας και σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται αλλά πάντα με όρους αγοράς.
Όταν έφτασε η ώρα της εξεταστικής, με το ΕΣΥ στα όρια της κατάρρευσης κυρίως στη Θεσσαλονίκη, οι μαθητευόμενοι μάγοι βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Έπρεπε πια να διαλέξουν: Να παραδεχτούν την αποτυχία και να ομολογήσουν έστω ότι χρωστούν 5-6 μαθήματα με τον κίνδυνο να αποκαλυφθεί πλήρως η απάτη τους, ή να επιχειρήσουν μια φυγή προς τα μπρος, στη λογική του «αφού το κάνεις που το κάνεις, κάν’ το σωστά;»
Δεν ξέρω αν αμφιταλαντεύτηκαν, αλλά επέλεξαν το δεύτερο. Ο κορωνοϊός ως ευκαιρία για μεταρρυθμίσεις, απροκάλυπτα ψέματα στα ΜΜΕ, απαγορεύσεις διαδηλώσεων, ξύλο και σαδισμός, μέχρι και ΕΔΕ σε γιατρούς που νόσησαν από τον ιό. Μόνο που σε αυτή τη φυγή δεν μπορούν ή δεν προτίθενται να ακολουθήσουν όλοι όσοι ενεπλάκησαν στη διαχείριση της πανδημίας, και σε αυτό, σε συνδυασμό με ένα εσωτερικό blame game, οφείλονται οι πρώτες διαρροές για το χάος, χαρακτηρισμός επιεικής και καλοπροαίρετος, που επικρατεί στο εσωτερικό του ΕΟΔΥ και του υπουργείου Υγείας.
Θεωρώ ότι κανένας άνθρωπος, όσο και αν θεοποιεί τους κυνικούς νόμους της αγοράς, ακόμα και της φυσικής επιλογής, δεν αισθάνεται αδιαφορία για τον θάνατο συνανθρώπων του, τουλάχιστον αν δεν έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα προς τον ναζιστικού τύπου μισανθρωπισμό. Η αποδοχή αυτής της κατάστασης ως φυσιολογικής απαιτεί τομές και ρήξεις με το κοινωνικό σύνολο που δεν γίνονται εύκολα, ακόμα και από τις πιο αυταρχικές κυβερνήσεις.
Η δραματική εξέλιξη του δεύτερου κύματος της πανδημίας έχει πολλούς παράγοντες, με διαστάσεις ταξικές, πολιτικές, υγειονομικές – επιστημονικές, ακόμα και πολιτισμικές – ανθρωπολογικές. Σίγουρα ένας από τους παράγοντες αυτούς είναι και η επικοινωνία.
Και στην επικοινωνία, στην κυνική επιλογή της φυγής προς τα μπρος πατώντας επί νεκρών, καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο αυτοεγκλωβισμός στην επιτυχία, εντός ή εκτός εισαγωγικών, του πρώτου κύματος της Πανδημίας.
Γιώργος Μουρμούρης
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
ΒΡΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ INSTAGRAM