Η παράσταση Κομμώτριες/ Μεταπολίτευση, Τζιανγκ-Σιν-Μπι-Σιν, Φαντάσου την καρδιά μου δική σου, του Μιχαήλ Μαρμαρινού, ανεβαίνει στο θέατρο θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ. Ένα θέατρο εξόχως όμορφο, σαν θεατρική σκηνή ολόκληρο, σε υποδέχεται για να αισθανθείς πως μπαίνεις ολόκληρος μέσα σε μια ολιστική θεατρική εμπειρία.
Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, η εμπειρία έχει ήδη αρχίσει να σμιλεύεται από την μουσική επένδυση που υπάρχει πριν την έναρξη της παράστασης. Αφού οι θεατές τοποθετηθούν περιμετρικά της σκηνής, σαν να βρίσκονται απλά σε μια πλατεία και παρακολουθούν τυχαία περιστατικά, θα βρεθούν γύρω από μια μεγάλη φαντασιακή και πραγματική ταυτόχρονα, θεατρική, σάλα. Ένα μεγάλο τραπέζι με γυάλινα ποτήρια και οι ηθοποιοί διάσπαρτοι ανάμεσα μας. Μας καλούν σε ένα πάρτυ, έναν συλλογικό «εθνικό» εορτασμό για να «πενθήσουμε» τα περασμένα μιας περιόδου που βρίσκεται τόσο κοντά και συγχρόνως τόσο μακριά , της Μεταπολίτευσης.
Θεωρώ, πως το έργο σαν σενάριο αποτελούσε ένα εξαιρετικά δύσκολο κείμενο , δύσκολο και για να ερμηνευθεί δύσκολο και για να κατανοηθεί. Ήταν έτσι, προκλητικό και έντονο, σε σημεία βιωματικό και τόσο συναισθηματικό. Τα παραπάνω στοιχεία το έκαναν να μοιάζει με ένα λυρικό , ποίημα που αφορμάται από την Ιστορία και τις ιστορίες μας. Όλο το έργο εκτυλίσσεται σαν ένας μεγάλος διάλογος, μια μεγάλη συνομιλία. Αλλεπάλληλα ερωτήματα πέφτουν το ένα μετά το άλλο, φανερώνοντας στοχασμούς γύρω από την μνήμη, από τα όρια μιας εποχής, από τα απομεινάρια της, από την δεύτερη ζωή που έχει το παρελθόν μέσα στο παρόν μας. Οι άξονες του κειμένου ήταν πολύ ενδιαφέροντες και κατά την γνώμη μου, το έργο έχει μεγάλη αξία προς μελέτη και κατανόηση και ως ένα σημαντικό πολιτιστικό αποτύπωμα ερωτημάτων και αναζητήσεων, βαθιά ιστορικών.
Με μια μοντέρνα και σύγχρονη ματιά, στην δράση και την εξέλιξη της παράστασης οι ηθοποιοί ερμηνεύουν και σαν να αιωρούνται γυρνούν γύρω από τους θεατές, τους απευθύνουν το λόγο, το βλέμμα. Τους κοιτάνε, τους μιλάνε, συγκινούνται, γελάνε, μοιράζονται τα συναισθήματα ακόμα και την αμηχανία τους, τους καλούν έτσι μαζί τους. Πολύ ενδιαφέρον είχε ο τρόπος που αξιοποιήθηκαν μέσα στην παράσταση, διάφορα τεχνικά μέσα και εξαρτήματα όπως, το κινητό τηλέφωνο, το internet και το youtube, ο προτζέκτορας.
Στην περιγραφή του έργου που είναι ανηρτημένη στο διαδίκτυο , αναφέρονται τα εξής: «Εμείς δανείζουμε το σώμα και τον εαυτό, το αίμα, τη φωνή μας και το στόμα για να μιλήσουν Άλλοι.» καθώς επίσης αναφέρεται και : «Εισαγωγή σε ένα θέαμα: Το Σώμα – ως αρχείο Δημόσιων Συναισθημάτων» αυτές οι δύο φράσεις συνοψίζουν πολύ εύστοχα θεωρώ το νόημα και την δύναμη της παράστασης και του κειμένου. Ακρογωνιαίοι λίθοι και τένοντες του κειμένου , του δίνουν ζωή και το παρουσιάζουν μπροστά στα μάτια μας. Ακόμα, ο υπό – τίτλος: «Φαντάσου την καρδιά μου δική σου» ( μετά το δική μου δεν υπάρχει (,) το δώσιμο αυτό, από εμένα σε σένα, από το μου στο σου, γίνεται έτσι, σχεδόν αυτόματα χωρίς παύση-σκέψη) με έναν ανιδιοτελή οργανικό ερωτισμό συνομιλεί με ακριβώς αυτό το νόημα. Το νόημα του ρόλου του σώματος, του ρόλου του ηθοποιού και εν τέλει και του ρόλου και του θεάτρου.
Η διαδικασία αυτή του: δίνω το σώμα μου, την φωνή μου, την καρδιά μου, την γραφή μου με έναν τρόπο συνομιλεί και με το ίδιο το στοιχείο και τον τίτλο: «Κομμώτριες». Οι «κομμώτριες» μέσα στο κείμενο, εμφανίζονται σε σημεία μέσα από μεταφορές εικόνων, ανθρώπων σε τυχαία μέρα και ώρα και κυρίως τυχαία μέρη , να δίνουν την φροντίδα τους, να μοιράζονται την στιγμή τους μαζί με άλλους ανθρώπους. Συντελώντας εκείνη την ώρα στην συγκρότηση μιας μικρής στιγμής, ενός ιδιωτικού περιστατικού, σε ένα μεγαλύτερο φόντο και πλαίσιο χωροχρονικών γεγονότων και καταστάσεων.
Στα πολύ δυνατά σημεία της παράστασης ξεχωρίζω και τα εξής. Την μουσική επένδυση. Τόσο τα κομμάτια που σε διάφορα σημεία της παράστασης επιλέχθηκαν και ακούστηκαν όσο και η μουσική σύνθεση του Larry Gas, νομίζω πως ταίριαξαν και έδεσαν απόλυτα. Προσωπικά, αγαπημένη στιγμή (χωρίς κατά το δυνατόν spoiler!), η ζωντανή ερμηνεία στην σκηνή ενός κομματιού σε επανάληψη, που συναισθηματικά έδενε, συμπλήρωνε και κορύφωνε. Συμπύκνωνε όλα τα συναισθήματα που μέχρι εκείνη την στιγμή της παράστασης σου είχαν γεννηθεί. Πολύ δυνατό σημείο της παράστασης ήταν επίσης, οι ίδιοι οι ηθοποιοί της και οι ερμηνείες τους. Υπήρξαν όλοι φοβερά δυνατοί, εκφραστικοί με κάθε μέσο και τρόπο.
Κομμώτριες /ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, Τζιανγκ-Σιν-Μπι-Σιν, Φαντάσου την καρδιά μου δική σου στο Θέατρο Θησείον
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός – Theseum Ensemble
Μουσική: Larry Gus
Σκηνογραφία-Σχεδιασμός κοστουμιών: Έφη Μπίρμπα
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελισάβετ Ξανθοπούλου, Ξανθή Σπανού
Βοηθός Σκηνογράφου: Αμαλία Κακαλοπούλου
Γραφίστας: Πέτρος Παράσχης
Τρέιλερ παράστασης: Γρηγόρης Πανόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης, Γρηγόρης Πανόπουλος, Kristina Bratuska
Παραγωγή: Το Θέατρο
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
ΠΡΟΣΩΠΑ (κατά αλφαβητική σειρά): Μάιρα Γραβάνη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Ηλέκτρα Νικολούζου, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης,Adrian Frieling
Theseum Ensemble είναι επίσης οι:Ρένα Ανδρεαδάκη, Στάθης Γραφανάκης,Πάνος Λουκαΐδης, Ευφροσύνη Μαστρόκαλλου, Σπυριδούλα Παπαζησίμου, Αντώνης Τσίλλερ, Ρένα Φουρτούνη.