Ελαττωματικό Αγόρι- το τραύμα και η Σέιλορ Μουν 

Ένα “ελαττωματικό αγόρι” διηγείται περίπου αυτοβιογραφικά περιστατικά από την εξίσου προβληματική, δυσλειτουργική και σκληρά ομοφοβική ελληνική οικογένεια των 90s. 

Είναι δύσκολο και αρκετά επώδυνο το κουίρ τραύμα, ακόμα και αν αυτό καλύπτεται με χιούμορ και ψευδοπαιδικές διηγήσεις. Το βιβλίο του Σαμ Άλμπατρος, με παρόμοιο τρόπο με εκείνο του Έντουαρτ Λουί, περιγράφει πότε με τρυφερότητα και πότε με κυνισμό την δυσκολία του να μεγαλώνεις πέρα από τα ετεροκανονικά πρότυπα της πυρηνικής οικογένειας. Αν και διαβάζεται με μεγάλη ευκολία από άποψη αφήγησης, η θεματική πολλών περιστατικών που εξιστορούνται είναι αρκετά triggering λόγω ψυχολογικής και σωματικής βίας. 

Μία από τις κύριες θεματικές του βιβλίου είναι η έκφραση και ταυτότητα φύλου, διαθλώμενη μέσα από το πρίσμα της μάτσο ελληνικότητας και εντέλει τοξικής αρρενωπότητας. Στις ολιγοσέλιδες περιπέτειες του ελαττωματικού αγοριού, η λέξη “αδερφή” επαναλαμβάνεται συνεχώς, μαζί με λίγο ξύλο από τον νταή του σχολείου, αλλά και την μητέρα ή τον πατέρα. Η αθωότητα και η ευρηματικότητα ενός παιδιού που ψάχνει τ@ εαυτ@ του συγκρούεται με την πραγματικότητα του “ντιγκιντάγκα” και των ψυχολογικών εκβιασμών της μητέρας. Μόνο καταφύγιο τα όνειρα, τα game boy, οι Sailor moon στα κρυφά και οι συζητήσεις με τ@ φιλ@ από το σχολείο. Είναι εξίσου ενδιαφέρουσα η συνεχόμενη αναφορά στον φόβο τόσο του ίδιου όσο και των γονιών για το αν είναι τελικά γκέι, γεγονός που γεννά συναισθήματα απογοήτευσης, απελπισίας και βίας από μεριάς τους. 

Η γραφή και αφήγηση δίνουν μια αμεσότητα που τονίζει την αυθεντικότητα των αναμνήσεων που καταγράφονται ανάμεσα στις σελίδες. Εκεί όπου η προεφηβεία συναντά την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και με μόνη αναφορά το συμπεριφορικό πρότυπο που επιβάλλουν με κάθε ευκαιρία οι γονείς, το ελαττωματικό αγόρι καλείται να πλάσει την δική του πραγματικότητα προκειμένου να επιβιώσει και αυτό από μόνο του είναι εξίσου τραυματικό.  

Όσο όμως αυξάνεται η ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας, τόσο θα βρίσκεται κοινό και χώρος για να αγκαλιάσουν τέτοια βιβλία που παρά την βαθιά καταπίεση που περιγράφουν, στο τέλος οι χαρακτήρες τους τολμούν και ονειρεύονται πολύχρωμα. 

«… Θα γίνεις ό,τι θέλεις. Θα γίνεις κάτι που ίσως να μην αναγνωρίζεις κοιτάζοντας πίσω. Μια μέρα θα βρεις κάπου τυχαία παλιές φωτογραφίες σου και θα αισθάνεσαι ότι κοιτάς ασπρόμαυρες φωτογραφίες πολύ παλιών ανθρώπων που δε γνώρισες ποτέ. Θα δεις τον εαυτό που υπήρξες, όλα όσα σε έκαναν να κλαις, να βλέπεις εφιάλτες, να μην μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα. Και δεν θα υπάρχει πια αυτό το σφίξιμο στην κοιλίτσα σου κάθε φορά που κάποιος λέει αυτές τις λέξεις που τότε σε πληγώσανε. Γιατί πάνω σε αυτές τις λέξεις θα έχεις γράψει νέα νοήματα και αναμνήσεις. Θα έχεις βρει ανθρώπους που ήταν παιδάκια σαν κι εσένα, και θα είστε τόσο χαρούμενοι που καμιά φορά θα γελάτε με όλα αυτά τα άσχημα που έγιναν τότε, έτσι που ούτε κι εσείς θα το πιστεύετε ότι συνέβησαν». 
 
«Πότε θα γίνουν όλα αυτά κυρία, πότε;» 
  
«Σε λίγο» μού απαντά. «Σε λίγο».