Σε όλες τις θρησκείες, το ιερό είναι ασύμβατο με το ακάθαρτο: Ιερότητα και καθαρ(ι)ότητα βαδίζουν μαζί.
Όμως στις εκκλησίες των χωριών της Καρδίτσας που σάρωσε η πλημμύρα του Daniel, το εσωτερικό των ναών έχει βγει στον δρόμο. Στασίδια, εικόνες, ψαλτήρια και ευαγγέλια στεγνώνουν στον φθινοπωρινό ήλιο. Στο εσωτερικό, οι γραμμές της λάσπης έχουν αποτυπώσει το ύψος που έφτασε το νερό.
Mορφές ιερές σε απεικονίσεις ακάθαρτες, μοιράζονται κατά κάποιον τρόπο τη ζωή των πιστών που εβδομάδες ολόκληρες παλεύουν με τις λάσπες, θυμίζοντας ότι όσο σύνθετα νοήματα και αν συμπυκνώνουν, παραμένουν – όπως και οι άνθρωποι – πρωτίστως ύλη.
Και αναμένοντας τη στιγμή που η ζωή θα βρει πάλι τον δρόμο της. Τότε τα στασίδια θα ξαναμπούν στο εσωτερικό των εκκλησιών, οι εικόνες θα κρεμαστούν στους τοίχους, τα ψαλτήρια και τα ευαγγέλια θα λάβουν τη θέση τους πάνω στις καθαρές τράπεζες.
Τότε το ιερό θα είναι και πάλι καθαρό, σε μια συμβολική αποκατάσταση της τάξης του κόσμου. Λίγοι ίσως θα θυμούνται, αργότερα, ότι καθαρίστηκε από ανθρώπινα χέρια – και ότι όταν ήταν βουτηγμένο στις λάσπες, δεν έχασε τίποτα από την ιερότητά του.
Κείμενο – φωτογραφίες: Γιώργος Μουρμούρης
Διαβάστε επίσης: Θεσσαλία – 1: «Μας ξέχασαν»